Toegegeven, ik heb nog niet echt te klagen, al doe ik dat soms natuurlijk wel. Maar om sommige dingen kan ik onmogelijk heen.
Het zit hem vooral in die spieren. Ongestraft het strekken na afloop overslaan is er niet bij - dan kom ik een paar uur later mijn stoel al bijna niet meer uit. En zelfs als ik braaf wel heb gerekt en gestrekt en alle gebruikte en zelfs ongebruikte spieren weer keurig op lengte heb gebracht, doet de inspanning zich soms nog lang voelen. Ook in de nacht na een loop word ik er dikwijls aan herinnerd dat ik geen twintig meer ben, als ik bij iedere draai de stramheid in mijn onderrug voel (daar moet bij gezegd worden dat het nog maar zeer de vraag is of ik als twintigjarige in staat zou zijn geweest te doen wat ik nu op sportief gebied doe, maar dat is een heel ander verhaal).
Op gang komen tijdens een training duurt met die middelbare spieren soms ook een eeuwigheid, althans voor het gevoel. De deur uit en vrolijk weg spurten gaat niet lukken. Als ik niet rustig wat inwandel, een beetje loshuppel of anderszins mijn benen laat wennen aan de te leveren inspanning, kan ik er gif op innemen dat die eerste vier kilometers aan gaan voelen alsof ik voor het eerst de loopschoenen heb aangetrokken.
Toch vormen die spieren niet mijn grootste zorg. Die komt namelijk voort uit een voor lopers uiterst essentieel onderdeel: de knieën. Of liever gezegd: een van de knieën. Nog beter gezegd: mijn linker knie.
Al sinds de zwangerschap van mijn jongste zoon is die knie gaan protesteren. Door de hormonen verweekte blijkbaar het weefsel in die knie - zo is mij later uitgelegd door iemand die ter zake kundig was - en met het meedragen van al het extra gewicht destijds is die knie dermate overbelast dat hij steeds een zwak punt is gebleven.
Een tijdlang heeft die knie nauwelijks van zich laten horen, dus ik had goede hoop dat het lopen mij juist van het probleem had verlost.
Helaas, de laatste weken gaat er geen loop voorbij of de pijn speelt op. Vochtig weer speelt hierbij een rol, dat is zeker, maar mijn grote schrikbeeld is dat de knie mijn huidige belasting niet zo goed aan kan. Dat zou slecht nieuws zijn, omdat die belasting nog niet is wat die zou moeten zijn. Zo ver is het niet, en ik wil er voorlopig ook niet aan.
Mijn tactiek op dit moment is dan ook het algemene devies van mijn moeder volgen: gewoon doorgaan, alles gaat vanzelf weer over. En is het niet zo dat krakende wagens juist het allerlangst piepen? Nou dan.
P.S. Om mijn gelijk te demonstreren heeft mijn nog piepjonge, 11 maanden oude horloge het afgelopen weekend ineens begeven, zonder waarschuwing of voorafgaande mankementen.
Afstand: 4,6 km
Tijd: 30:21
Afstand: 4,85 km
Tijd: 30:03
Afstand: 8,3 km
Tijd: 51:46
Geen opmerkingen:
Een reactie posten