Waar put ik dan uit als ik niet in staat ben om die schop onder mijn kont zelf stevig genoeg te maken? Het antwoord ligt in de sport, maar een andere sport dan hardlopen. Het antwoord luidt: Rafael Nadal.
Ik volg deze tennisspeler al sinds hij in 2005 Roland Garros won en als een ding me in hem aantrekt, is het zijn mentale kracht. Hij speelt ieder punt met een instensiteit alsof het matchpoint is en zal niet opgeven tot de scheidsrechter heeft geroepen "Game, set and match!". Tegelijkertijd maakt hij zijn prestaties niet groter dan die van anderen en blijft hij ongelooflijk bescheiden en staat hij met beide benen stevig op de grond.
Dus zit hij geregeld in mijn hoofd, ook tijdens het lopen. Als het lekker gaat, voel ik me met hem verwant en voel ik me gesterkt om door te gaan. En als het niet zo lekker gaat, neem ik zijn kracht als een soort mantra in me op, en dat zorgt ervoor dat ik desnoods op mijn tandvlees mijn doel van die dag bereik.
Vandaag was de dag van de mantra. Ik was ongemerkt toch weer te snel van start gegaan en vanaf de vijfde kilometer moest ik dat bekopen. Zwaar was het, maar ik gaf onder geen beding op. Mijn grote voorbeeld op sportief gebied doet dat immers ook alleen als het echt niet anders kan, in het geval van een stevige blessure (en zelfs dan is hij nog wel eens verder gegaan dan eigenlijk verstandig was...).
Vandaag had ik nog een andere stok achter de deur: als ik niet zou volhouden, zou ik te laat thuis zijn en het begin missen van een tennisfinale waarin - inderdaad - Rafael Nadal een van de twee spelers was.
Onnodig te zeggen dat ik al worstelend en wel ruim op tijd weer binnen was om geen minuut van de finale te missen. En zoals hij als winnaar uit de strijd kwam, voelde ik me toch ook weer een beetje winnaar omdat het me weer gelukt was.
Afstand: 9 km
Tijd: 56:31
Geen opmerkingen:
Een reactie posten