De laatste dagen voor de grote dag begon mijn energie weer op peil te komen. Goed gegeten, rust genomen als dat nodig was, van die dingen. Waar ik me het meest zorgen over maakte was het weer - er waren veel wind en een lage temperatuur voorspeld, maar daar had ik weinig invloed op.
Op het laatste moment ging het tóch nog een beetje mis: ik had de avond tevoren tegen beter weten in een stukje zalm genomen. Dat lijkt misschien onschuldig, maar bij mij leidde dat tot klachten en dus tot een slechte nacht. Om precies te zijn tot een nacht die slechts 3 uur slaap opleverde.
Uiteraard liet ik me door dit kinkje in de kabel niet uit het veld slaan, want met mijn basisconditie zat het uitstekend.
Ruim op tijd arriveerden mijn aanmoedigingsteam (bestaande uit mijn echtgenoot) en ik op de Coolsingel, zodat er nog tijd was voor een ingecalculeerde sanitaire stop. Direct door naar de rij bij de Dixies dus.
Met een lege blaas het startvak opgezocht om daar Lee Towers en het kanonschot voor de start van de marathon aan te horen. Daarna waren wij, de 10 kilometer lopers, aan de beurt. Ik was er klaar voor.
Na het startschot duurde het nog vijf minuten voor ik de meet passeerde en vervolgens moest ik nog 400 meter wachten tot mijn horloge het GPS signaal oppikte, maar toen ik eenmaal de Blaak opdraaide voelde ik al dat het goed zat.
Dit eerste stuk stond er tegenwind, maar na mijn recente ervaring met de polderwind was dit voor mij niet meer dan een licht briesje. Daar hielpen de beschutting van gebouwen en ruim 6000 mede-lopers en supporters natuurlijk ook flink aan mee.
Mijn ritme zat direct goed, voelde ik. Ik genoot zonder overdrijven van elke meter, van alles wat ik onderweg tegenkwam: het zicht op het lange en brede lint lopers als de weg een kleine daling maakte, de enthousiaste klappende en roepende mensen langs het parcours, de muziek op sommige punten, gesprekken van mensen voor, naast of achter me, kinderen die hun handen uitstaken voor een low-five en een toevallige oud-collega die ik ineens langs de kant zag staan.
Maar bovenal genoot ik van het gevoel te lópen. Ik denk dan ook dat ik de volle 10.000 meter heb lopen stralen waardoor ik niet eens in de gaten had dat de zon zich maar spaarzaam liet zien.
Eindelijk lijk ik het geheim te hebben ontdekt - het is een soort flow waar je in terecht komt als je in je eigen tempo maar doorgaat en doorgaat. Heerlijk (ja, ik had gewaarschuwd!).
Het ging ook snel. Niet zozeer qua tijd (hoewel ik onderweg geen moment heb gekeken, wist ik wel dat ik geen toptijd aan het neerzetten was), maar bij iedere bocht of kilometeraanduiding dacht ik: "Hè, zijn we al zó ver?!".
Op het moment dat we de Blaak weer bereikten voor het laatste gedeelte vóór de Coolsingel, kreeg ik nog even extra vleugels en het leek wel of ik steeds lichter ging lopen.
Ik genoot ook nog even van de Ethiopische en Keniaanse marathonlopers die op dat moment aan de andere kant onder motorbegeleiding richting het Kralingse Bos speerden en ging toen de bocht om voor de laatste 400 meter.
Het hadden er nog best 1000 meer mogen zijn, zo lekker voelde ik me nog steeds (bovenstaande foto is op dat punt genomen).
En daar was ie dan: de Finish! Ik passeerde hem met grote voldoening, dat mag duidelijk zijn.
Gehaald, en hoe! De medaille die mij na afloop werd omgehangen zal ik altijd bewaren als herinnering aan het moment dat ik grenzen overschreed die ik ruim een jaar geleden nog als onneembaar beschouwde.
Het euforische gevoel is twee dagen blijven hangen, dus ik kan met het volste recht zeggen: mission accomplished.
Maar... wordt vervolgd.
Afstand: 10 km
Tijd: 1:05:17
Geen opmerkingen:
Een reactie posten