Een mens zit raar in elkaar. En ik ben daarop geen uitzondering. Want waarom zou ik opzien tegen een gewoon trainingsrondje?
En toch gebeurt me dat wel eens, vooral als ik een dag of vier, vijf niet heb gelopen. Dan heb ik ineens het gevoel dat ik een prestatie moet neerzetten. En dan overvalt me wel eens een lichte vorm van wat je plankenkoorts zou kunnen noemen en ga ik met de dag meer opzien tegen die paar onbenullige kilometers die eraan zitten te komen.
Waarom eigenlijk? Wat gebeurt er met me als dat rondje niet snel gaat? Niets. En wat als ik niet lekker loop en misschien wel voortijdig moet stoppen? Opnieuw: niets.
En toch moet ik mezelf op die momenten een duwtje geven om in het gevoelsmatige diepe te duiken.
De enige verklaring die ik kan bedenken die nog enigszins hout snijdt, is dat ik door de langere pauze tussen mijn rondjes mijn ritme een beetje kwijt ben geraakt en ik het idee heb dat ik het van de grond af opnieuw moet opbouwen. Maar dat laatste is natuurlijk niet waar - al die kilometers in de afgelopen maanden zitten nog wel ergens in je benen. En ook als het niet optimaal gaat, ben je best in staat om een korte afstand zonder problemen te overbruggen. Het vreemde is, dat je dat allemaal nog wel weet ook. Maar het is alsof je er iedere keer weer aan herinnerd moet worden.
Het gebeurde me vandaag ook. Ik liep na een onderbreking van een week rustig mijn vier en nog wat kilometers. Zonder problemen. En onderweg herinnerde ik het me weer: oh ja, ik kan dit gewoon!
Afstand: 4,2 km
Tijd: 26:10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten