Steeds opnieuw ervaar ik in de eerste maand van het jaar een passiviteit die verder gaat dan alleen die beruchte derde maandag van januari. Het lijkt erop dat ik samen met het nieuwe jaar opnieuw op gang moet komen en dat ik de juiste knop nog moet vinden die bij dit jaar past. En dat heeft dus ook gevolgen voor mijn motivatie om te sporten. Ze zeggen dat het juist goed is om in de buitenlucht te sporten als je last hebt van depressieve gevoelens. Dat is ontegenzeggelijk waar, alleen: als je zo passief bent, is het juist moeilijk om die spreekwoordelijke drempel over te stappen, althans voor mij. Het lukt me nog wel om mijn tennislessen te volgen (omdat ik daar nu eenmaal voor betaald heb, zo Nederlands ben ik dan ook wel weer), maar het hardlopen lijkt in deze periode een beetje een sluitpost te worden.
Gelukkig bestaat er ook nog zoiets als een schop onder je kont die je jezelf kunt geven in een dergelijke situatie en dat deed ik een paar dagen geleden dan ook. Het gevolg van mijn lagere loopfrequentie is wel dat ik steeds begin met een kort rondje, maar dat zij dan maar even zo.
Het was maar goed dat mijn 4 kilometer zo goed ging - dankzij mijn onvolprezen acupuncturist waren mijn ledematen soepel en vloog ik bijna op huis aan. Dat, mogelijk in combinatie met de naderende februarimaand, maakte dat ik gisteren alweer minder moeite had om op pad te gaan. Ik was vastbesloten om 9 kilometer te slechten, maar mijn longen piepten al twee dagen zo hard, dat mij dat niet was gegund. Toch kwam ik thuis met een heel goed gevoel, waardoor deze blauwe maand toch nog afstevent op een iets groenere afsluiting...
Afstand: 4 km
Tijd: 23:24
Afstand: 7 km
Tijd: 44:01
Geen opmerkingen:
Een reactie posten