Maar vandaag wil ik mijn beste loopvriendje in het zonnetje zetten, en dat is mijn iPod.
Ik ben een van die lopers die - geheel tegen mijn eigen verwachting in, overigens - niet kan lopen zonder muziek. Althans, dat denk ik, want ik heb nog nooit hardgelopen zonder het ondersteunende ritme van mijn zelf samengestelde afspeellijst.
De verschillende nummers hebben allemaal hun eigen functie. Er zit muziek tussen die mij oppept als ik even een dipje heb, en muziek die mij net het duwtje geeft om de laatste kilometer vol te maken.
Het opvallende is, dat ik altijd kies voor de shuffle, zodat ik zelf ook niet weet welke song mijn vriendje mij voor gaat schotelen, terwijl hij toch altijd feilloos lijkt aan te voelen waaraan ik behoefte heb.
Het begint altijd voorspelbaar, met Politik van Coldplay. Dit nummer zorgt ervoor dat ik direct mijn goede tempo te pakken heb.
Daarna is het dus afwachten. Er zijn nummers bij die mij vooral laten genieten van het lopen, zoals ' Rosie' van Claw Boys Claw of 'Empire State of Mind' van Jay-Z en Alicia Keys.
Heel vaak kreeg ik Prince met 'Mountains' op precies het moment dat ik dacht dat ik het niet zou redden, zodat ik weer even uit het dalletje kon kruipen. Of kon ik finishen op een passend ritme van (opnieuw) Coldplay - Life in Technicolor.
Ook vandaag was mijn maatje mij weer goed gezind. Dat had ik ook nodig, omdat ik de psychologische grens van 9 kilometer wilde slechten. Hij voorzag mij van precies de juiste nummers op het juiste moment. En net toen ik aan de laatste kilometer begon, besloot hij dat het tijd was voor nog zo'n heerlijke duw in de rug: Chelsea Rogers, van Prince. Ik heb hem dan ook netjes bedankt, want dat doen vrienden. Daarna juichten we samen omdat het me gelukt was.
Afstand: 9,2 km
Tijd: 57:36
Geen opmerkingen:
Een reactie posten