Sprookjes bestaan niet

Helaas. Wat een lofzang had moeten worden op het lopen in een wonderschoon winterlandschap, gaat uitmonden in een klaagzang. Het sprookjesachtige decor van  prachtige besneeuwde velden en schaatstaferelen ten spijt.
Mijn wederhelft kwam gisteren laaiend enthousiast terug van zijn rondje: het was zo prachtig lopen, dat móest ik zelf ook gaan ervaren! Natuurlijk, ik wilde zelf ook maar wat graag meemaken hoe heerlijk het is, in de kou, ploeterend door de sneeuw, ondertussen genietend van al dat moois onderweg.
Vanmorgen ging ik dus op pad na alle adviezen te hebben opgevolgd die er afgelopen week op internet verschenen - drie lagen bovenkleding, twee lagen over de benen, handschoenen aan en band over mijn oren en voorhoofd. Mijn oude schoenen aan vanwege de pekel en mij kon niets gebeuren.
Bij de eerste passen was ik nog wat voorzichtig, toch een beetje bang dat ik ineens zou uitglijden en hard op mijn toch al niet zo stabiele stuitje zou vallen. Dat gebeurde niet, dus ik keek al uit naar die fantastische loopervaring die mij in het vooruitzicht was gesteld.
Die kwam dus niet.
Op de schoongemaakte stukken fietspad liep ik al zwaar, maar op de nog besneeuwde paden kwam ik voor mijn gevoel amper vooruit. Ik zwoegde, had het zwaar en besloot al heel snel mijn route in te korten. Van genieten van het landschap was al helemaal geen sprake.
De Schotse Hooglanders die ik bij 3 kilometer passeerde, keken me aan met een blik van "Waar ben jij in vredesnaam mee bezig?" Dat wist ik zelf op dat moment eerlijk gezegd ook niet meer.
Ik sleepte me bijna letterlijk voort en toen ik het 4 kilometer punt had bereikt, aarzelde ik geen moment en stopte mijn horloge én mijn hardlooprondje. Het was welletjes.
Eenmaal thuis gaf ik de schuld aan mijn oude, dempingloze schoenen, aan de bronchitisachtige hoest die mij al een week parten speelt en aan de chocola die ik gisteren heb gegeten. Allemaal ongetwijfeld factoren die een rol speelden. Maar volgens mij komt het er gewoon keihard op neer dat lopen in de sneeuw niet voor mij is weggelegd.
Ik hou het maar bij wandelen, zolang er sneeuw ligt. Dan geniet ik tenminste ook nog van al het moois dat ik om me heen zie. Eind goed, al goed. Ongeveer, dan toch.


Afstand: 4 km
Tijd: 26:06