'What doesn't kill you makes you stronger'. Dat is me ongeveer met de paplepel ingegoten. Daar komt dus de overtuiging vandaan dat je altijd maar door gaat, tot je er letterlijk bij neervalt.
Toch heb ik in de loop der jaren ondervonden dat het soms beter is om naar je lichaam te luisteren en even een stapje terug te doen. Zo is het voor mij beter om mijn sportinspanningen goed te doseren, omdat mijn lijf het anders gewoon een tijdje laat afweten.
En aangezien ik op sportgebied naast hardlopen ook nog wel eens op een tennisbaan sta, ben ik sowieso al genoodzaakt mij als een slimme meid te gedragen en af en toe een dagje over te slaan. Daarbij komen soms nog andere ongemakken die ervoor zorgen dat ik mijn twee keer per week hardlopen niet haal.
Afgelopen week had ik twee dagen achter elkaar getennist, vervolgens een spiertje in mijn lies verrekt en als klap op de vuurpijl had ik last van een migraine aanval die twee dagen duurde.
Ik kwam dus op een moment dat zelfs mijn horloge, dat redelijk zelfdenkend blijkt te zijn, zich afvroeg of er nog iets van lopen kwam: 'time to run?' stond er op het scherm toen ik het vanmiddag tevoorschijn haalde. Het was dan ook al zes dagen geleden dat ik mijn hardloopschoenen had aangehad.
Het lopen ging lekker, pijntjes en andere ongemakken lieten zich niet zien/voelen.
En behalve ikzelf, was ook mijn horloge blij dat het er vandaag weer van kwam - hij sloot mijn loop af met een virtuele high five.
Afstand: 5,3 km
Tijd: 32:09
Geen opmerkingen:
Een reactie posten