Zo ook met hardlopen. Jazeker, ik heb het gehad over smoesjes om niet te lopen, en ik gebruik ze ook. Maar dat wil niet zeggen dat ik me er dan ook prettig bij voel. Integendeel.
Als het een keer voorkomt dat ik mijn voorgenomen rondje van die dag niet heb gelopen, kan ik het mezelf maar moeilijk vergeven, wat voor reden ik daar ook voor heb. Het voelt alsof ik gefaald heb, zo simpel is het. Ik heb mezelf een opdracht gegeven en die heb ik niet volbracht. En een strenge juf in mijn hoofd (zo een met een strakke knot en een stevige bril) blijft er maar op hameren dat ik iets níet heb gedaan.
Zo ook gisteren. Ik had mezelf voorgenomen een korte ronde te lopen en had er al bij het opstaan zin in. Maar die zin zakte steeds verder weg toen ik me in de loop van de dag steeds minder goed ging voelen: grieperige verschijnselen, en een enorme last van mijn longen. Tel daarbij nog de voortdurende regen op, en objectief gezien was het voor mij best verstandig om mijn rondje uit te stellen naar een dag later. Objectief gezien. Maar om redenen hierboven genoemd, had ik het nodig dat iemand anders bevestigde dat ik inderdaad maar beter een dag kon wachten. En toen die bevestiging kwam, lukte het me toch nog steeds maar moeilijk mijn 'zwakte' (want zó voelt het) te aanvaarden en over te gaan tot de orde van de dag.
Natuurlijk is dit onzin. Ik ben gemotiveerd genoeg om het hardlopen vol te houden en zal heus niet stoppen bij een keer overslaan. Die strenge dame in mij heeft er dan ook niets te zoeken.
En toch... Nadat ik vandaag alsnog het rondje had gelopen (fitter dan gisteren en bij een prachtig herfstzonnetje) was ik vooral opgelucht: ik had de juf weer stil gekregen.
Afstand: 4,4 km
Tijd: 28:16
Geen opmerkingen:
Een reactie posten