Hoewel... vorig jaar had ik er totaal geen erg in dat de doorkomst van al de teams ook in ons eigen dorp zou plaatsvinden. Daardoor kon het dus gebeuren dat ik nietsvermoedend op weg ging voor mijn wekelijkse rondje hardlopen en dat ik mij vervolgens bij het einde van de wijk afvroeg waarom er toch verkeersregelaars bij de rotonde stonden. Het kwartje viel pas toen ik een paar teams voorbij zag komen, bestaande uit een loper en een aantal fietsers. Oh ja, Roparun.
Omdat het parcours vrij toegankelijk was en ik eigenlijk niet van mijn voorgenomen rondje af wilde wijken, voegde ik mij op het fietspad, alwaar ik al snel werd ingehaald door meerdere teams. Wel kreeg ik daarbij nog een enkele bemoedigende duim toegestoken - lopers onder elkaar, weet je wel. Toch voelde ik me behoorlijk nietig bij de geweldenaars die gezamenlijk al honderden kilometers hadden afgelegd. Daar liep ik dan met mijn voornemen om zo'n 5 luttele kilometers vol te maken.
Al snel bleek dat mijn eigen route voor een heel groot deel gelijk was aan dat van de Roparun renners. Ik voelde me daarbij lichtjes opgelaten, dus ik besloot toch maar af te slaan en een alternatieve weg te nemen. Voordat het zo ver was, moest ik nog even langs een plek die flink was opgetuigd met bogen, ballonnen, muziek en vooral veel publiek. Dacht ik nog even ongemerkt achterlangs te kunnen passeren, hielp een buurvrouw mij snel uit de droom - toen ze mij zag, begon ze me luid aan te moedigen, daarbij geholpen door haar gezelschap.
Natuurlijk was er ook nog de onvermijdelijke grapjas die riep dat ik de verkeerde kant opliep, maar verder kon ik mijn rondje in alle rust afmaken.
Dit pinksterweekend had ik het beter gepland en dus heb ik op zondag al gelopen. Dat de temperatuur wat aan de hoge kant was en ik daardoor mijn training flink heb ingekort mocht geen naam hebben.Vandaag heb ik staan kijken. Vol bewondering naar al die mensen die bij toerbeurt de route van Parijs naar Rotterdam al lopend volbrengen. Waarbij er heel wat lopers nog zo fris als een hoentje oogden en vele malen sneller liepen dan ik ooit voor elkaar zal krijgen.
En hoe graag ik diep in mijn hart ook zou willen dat ik het zou kunnen, zo'n prestatie neerzetten voor een goed doel, ik weet gewoon dat het voor mij niet is weggelegd. Dus rest mij niets anders dan applaudisseren en aanmoedigen. Ook dat is een bijdrage aan het goede doel.
Ondertussen maak ik mij op voor mijn eigen nieuwe uitdaging. Maar daarover later meer.
Afstand: 5 km
Tijd: 32:28
Afstand: 5,38 km
Tijd: 35:15
Geen opmerkingen:
Een reactie posten