Liever lui dan moe

Er zijn van die weken waarin het gewoon even tegen zit. Mijn conditie liet de afgelopen week behoorlijk te wensen over (gevalletje 'teveel chocola gegeten'...), en dat vertaalde zich natuurlijk direct in mijn loopprestaties.
Of liever gezegd: in het achterwege blijven daarvan.
Ik begon hevige uitstelverschijnselen te vertonen en dat beviel me maar niets. Over zes dagen staat de Marikenloop op het programma en omdat ik in mijn enthousiasme bij inschrijving heb doorgegeven dat ik verwacht rond 1 uur en 3 minuten nodig te hebben om binnen te komen, ben ik in het groene startvak geplaatst, zichtbaar aan een groene stip op mijn startnummer. Wat zoveel lijkt te betekenen als dat je met loopsters van start gaat die een vergelijkbare tijd verwachten neer  te zetten. En dat in de meeste gevallen wel zullen doen ook, is mijn vermoeden.
Dus... ik kan het natuurlijk niet laten gebeuren dat ik in de eerste kilometer al aan alle kanten wordt ingehaald en de adem in mijn nek ga voelen van de loopsters die in plaats van een groene, een oranje stip op hun buik dragen!
Toch duurde het donderdag nog tot de avond voor het mij lukte om de stoute loopschoenen aan te trekken. Manlief ging tunneltraining doen en zou mij 5 kilometer verderop met de auto afzetten van waar ik terug naar huis zou lopen. En alsof de duvel ermee speelde, kwam er, toen wij al onderweg waren, een uitzonderlijk dreigende lucht opzetten. Ik ben niet zo dol op onweer op een open weg in de polder, en laat onweer nu net zijn wat bij het weerbericht was voorspeld.
Ik was dan ook bijna blij toen het al snel begon te hozen. De bliksem volgde niet lang daarna. Het leek erop dat het voorlopig niet zou ophouden en gezamenlijk besloten we onze training uit te stellen tot een dag later. Het betekende wel dat ik me een dag later opnieuw moest opladen - iets wat de hele dag in beslag nam, tot ik 's avonds eindelijk zo ver was. Het resulteerde in een heerlijke 5 kilometer, in de vrijdagavondzon.
Op zondag zou ik nog 'even' een 10 kilometer training doen, als laatste oefening voor volgende week. Ik kan er kort over zijn: het lukte me niet. Ik was zo moe dat ik in het geheel niet vooruit te branden was, laat staan in staat om een rondje te gaan rennen. Helaas, ik moest capituleren.
Vandaag ging ik in de herkansing. Het uitgangspunt beloofde niet heel veel goeds, want met mijn conditie was het nog steeds droevig gesteld. Nu ben ik overtuigd van het sturen van je conditie door middel van voeding, dus had ik de laatste dagen met mijn maaltijden rekening gehouden met mijn slapte. Vlak voor ik vandaag op pad ging, deed ik een poging mijn algehele malaise nog wat verder af te zwakken door het nemen van een macrobiotische energiereep voor ik aan mijn zware taak begon.
En hoewel het niet mee viel, kan ik toch voorzichtig concluderen dat de maaltijden en de reep hun werk deden: hoewel ik behoorlijk moest werken, heb ik mijn plek in het groene startvak vandaag in elk geval verdiend!


Afstand: 5 km
Tijd: 30:42


Afstand: 10 km
Tijd: 1:02:48