Maar omdat ik me hier zo op had verheugd, en omdat ik me had voorgenomen te gaan wandelen als dat nodig bleek te zijn, ging ik toch naar Lommel (België).
Toen ik me voor deze trail inschreef, was er nog geen vuiltje aan de lucht. Dus had ik mij opgegeven voor de 15 kilometer. Dat zou met die knie van mij gekkenwerk zijn, dus ik was al zo verstandig geweest om dat om te laten zetten naar de kortste afstand.
Zoals bij de andere trails die ik dit jaar heb gelopen, ging het er hier ook weer gemoedelijk aan toe. De start was direct buiten de ruimte waar de startnummers konden worden opgehaald (Centerparcs Vossemeren was de startlocatie), dus 5 minuten van tevoren kon er nog geplast worden en op ons gemak liepen we naar de startboog.
Het plan was om de eerste kilometer voorzichtig hard te lopen en dan al een stukje te gaan wandelen. Maar na een stuk verhard door het park, liepen we al snel over een single track waardoor ik het lastig vond om al zo snel de boel te gaan ophouden met mijn gewandel. Ik liep dus door.
Mijn knie voelde ik wel, maar ik bedacht dat het de onwennigheid kon zijn en het was dus geen reden voor alarm. Wel was ik heel voorzichtig met het neerzetten van mijn voet, omdat ik niet het risico wilde lopen een schuiver te maken, waardoor mijn knie ineens opzij geduwd zou worden. Omdat de ondergrond vrij blubberig was (het had de hele nacht onafgebroken geregend), was het voortdurend opletten geblazen. Gelukkig is het me gelukt om niet een keer uit te glijden.
Het parcours was prachtig, heel afwisselend met een stuk weiland, veel bos, een kanaal waar we overheen moesten en de Lommelse Sahara (de naam zegt het al: zand dus).
Het weer was ons ook gunstig gezind: de zon scheen en achteraf bleek dit de enige mooie dag te midden van allemaal regendagen. Ook de temperatuur was perfect met een graad of 8. Ik liep dan ook weer volop te genieten.Na 5 kilometer was een verzorgingspost, waar niet alleen water te krijgen was
(in een zelf meegenomen beker, omdat dit, als zoveel trails, een bekervrije loop
was), maar ook winegums, stukjes krentenbrood en chips. De post was gelegen op een punt met prachtig uitzicht, dus ik nam even de tijd om mijn water te drinken en een paar chipjes te nuttigen.
Na een stuk zand langs een meer (inderdaad, de Sahara) kwam op 6 kilometer een uitkijktoren. Ik wist dat die langs het parcours stond, maar wat niet van tevoren gezegd was, was dat iedereen die toren op moest alvorens de weg vervolgd kon worden.
Na een paar foto's te hebben gemaakt, ging het weer verder, nog maar een kleine 3 kilometer te gaan. Dacht ik.
Op 8 kilometer moesten we nog even een klimmetje maken, omdat we opnieuw een brug over moesten. Daar stond een enthousiaste vrijwilliger ons moed in te schreeuwen. 'Nog even aanzetten! De laatste kilometer!' klonk het aan één stuk door.
Na een laatste stuk bos kwamen we aan bij het park. Mijn horloge liet toen al een afstand zien die iets langer was dan de beloofde 9 kilometer. En van hier tot de finish was het alleen nog maar asfalt. Als dat maar goed ging met mijn knie. Die had zich kranig gehouden, maar voelen deed ik hem wel. En met mijn trailschoenen op de harde ondergrond was het een stuk minder comfortabel lopen.
Terwijl de afstand op mijn horloge alleen maar opliep, was de finish nog niet in zicht. Om mij heen zuchtende lopers, en ik moet zeggen dat die paar honderd meter extra mij ook niet konden bekoren. Al was het alleen maar omdat ik iedere klap in mijn knie voelde doordreunen. Ik besloot dan ook nog een extra wandelpauze in te lassen.
Eindelijk hoorde ik de speaker. Ik maakte weer wat tempo en eindelijk was de eindstreep daar. Met uiteindelijk 10,5 kilometer op de teller was het me toch maar mooi gelukt!
En wat nog veel belangrijker was: mijn knie heeft het uiteindelijk overleefd. De volgende dag was ie wat stijf en gevoelig, maar in de week die volgde kon ik weer voorzichtig verder gaan met lopen.
De stukjes hardlopen worden steeds iets langer en de wandelpauzes nemen af. Er zit dus duidelijk progressie in. Volgende uitdaging: de Bruggenloop op 13 december. 15 Kilometer onverhard. Mijn knie en ik zijn er klaar voor, al zal ik in een rustig tempo moeten lopen en een aantal wandelpauzes moeten inlassen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten