Maar ik ben in de tussentijd druk bezig geweest met versterkende oefeningen en rustig opbouwen, dus ik had wel vertrouwen dat ik aan de finish zou komen. En dat ik heelhuids aan de finish zou komen, verwachtte ik ook nog wel.
Grote vraag was hoe mijn race in te delen.
Bij het zien van het overzichtskaartje, bleek dat er op die 15 kilometer maar liefst drie verzorgingsposten zouden zijn, dus dat leken me mooie punten om mijn wandelpauzes in te lassen. En als ik dan rustig zou gaan lopen, kon ik een tempo van 6:20 per kilometer wel volhouden, was mijn gedachte. Mijn eindtijd zou dan 1:35 uur zijn en daar zou ik, gezien de omstandigheden, dik tevreden mee zijn.
Een uur voor de start waren wij, manlief en ik, bij De Kuip. Ik wist dat er een hoop bekenden zouden meedoen, maar het was natuurlijk maar de vraag of we die zouden zien in alle drukte.
Maar al snel kwam collega INKnBURN ambassadeur Katia aanlopen toen ik even stond te wachten. We wisten dat we hetzelfde shirt zouden dragen, en een foto kon natuurlijk niet ontbreken!
 |
| De kerstvrouwen bij elkaar |
Vlak daarna ontmoette ik in de kleedruimte ook collega INKnBURN ambassadeur Jacomijne - ook haar zag ik voor het eerst in levende lijve.
(Dat is een van de vele voordelen van het dragen van INKnBURN kleding: je bent niet over het hoofd te zien! ;-) )
Natuurlijk moest ik nog even plassen voordat ik het startvak in ging, maar laten nu velen met mij precies hetzelfde denken! De rij voor de Dixies was lang. Heel lang. En traag. Door dat oponthoud zag ik mijn wederhelft pas weer toen ons startvak in beweging ging. Met de belofte dat ik rustig aan zou doen, ging ik van start. In een naar mijn idee rustig tempo.
Al in de eerste kilometer hoorde ik iemand zeggen dat hij op dat moment op een tempo van 6:00 liep. Zelf kon ik het op mijn horloge niet lezen (mijn lenzen hebben geen leesgedeelte) maar dat betekende dat ik ongeveer hetzelfde tempo had, en dat was dus sneller dan gepland (what's new?). Maar ach, het voelde goed, dus ik ging door. Zolang de knie het goed vond, vond ik dat ook.
Het weer was prima, weinig wind en goede temperatuur. Voordat ik het wist was ik al bij de eerste verzorgingspost aangeland en ik pakte een bekertje water terwijl ik mijn eerste wandelpauze inlaste. Jammer dat de meneer achter mij zijn bekertje zo enthousiast over zijn hoofd goot, dat een groot deel van de inhoud op mijn rug terecht kwam. Niet teveel bij stil staan, er moesten nog meer dan tien kilometers gelopen worden.
De wandelpauze was korter dan ik mij had voorgenomen. Je gaat nu eenmaal niet wandelen als iedereen om je heen weer aanzet en je zelf eigenlijk geen belemmeringen voelt om datzelfde te doen. Dus zette ik ook weer aan. Met mijn beperkte zicht kon ik de melding na iedere kilometer net genoeg ontcijferen om te zien dat mijn tempo inmiddels grotendeels onder de 6 minuten lag, dus stiekem ging ik toch weer denken aan mijn eindtijd. Loslaten Myra, die gedachte! Denk vooral aan De Knie.
Maar het is lastig aan iets te denken als je het niet voelt. En ik voelde hem niet, de knie. Jippie dus!
Vlak voor de - voor Bruggenlopers - beruchte van Brienenoordbrug was de volgende verzorgingspost. Ik was blij verrast te merken dat de organisatie zijn belofte had gehouden en na mijn mailwisseling van vorig jaar nu thee zonder suiker aanbood. Wel kreeg ik hier ook weer de inhoud van een beker over me heen: een meneer die thee (met suiker) nam, botste tegen mij aan (beetje ons beider schuld) en ik kreeg de gelukkig niet meer zo hete thee over mijn been. Niet mijn beste dag qua verzorgingsposten, zullen we maar zeggen. Dat bleek toen ik direct daarna van iemand anders nog een deel van zijn theebeker over mijn arm heen kreeg.
Toen was het tijd om de één kilometer lange stijging op de brug aan te gaan. Het blijft altijd een prachtig moment om de hele sliert lopers met hun groene lampjes hier langs te zien trekken, vooral omdat het op dat moment al donker aan het worden is. En hoewel velen roepen dat die brug zo zwaar is, vind ik hem altijd prima te doen. Ook nu kwam ik zonder problemen op het hoogste punt, om me daarna in volle vaart te laten afdalen.
Vanaf de laatste verzorgingspost op 12,5 kilometer was het nog maar een klein stukje. Toen hield ik er al rekening mee dat ik veel sneller zou finishen dan ik voor mogelijk had gehouden. Al die tijd had ik weer ouderwets genoten van het lopen en na het bereiken van de finish kwam de vertrouwde voldoening: ik had het weer geflikt! Mijn eindtijd kon ik niet goed lezen, maar ik zag wel dat ik onder de 1:30 uur had gelopen (gemiddeld tempo: 5:59!). Medaille weer dik verdiend dus.
 |
| De welverdiende plak |
Mijn grootste beloning was echter dat mijn knie zich van zijn beste kant had laten zien. Nu, een dag later, voelt hij wel wat stijf aan, maar dat is met een beetje rustig aan doen zo weer verdwenen, weet ik inmiddels uit ervaring.
Om verstandig te doen, sla ik de volgende loop wel over. Ik zou komende zaterdag meedoen met de Meeuwen Makrelenloop in Scheveningen, maar het lijkt mij even beter als ik NIET 10 mijl over het strand ga rennen. Ik heb mijn startplek daarom afgestaan aan mijn wederhelft.
Ik wil tenslotte op Tweede Kerstdag zonder mankementen starten met mijn schema voor Berlijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten