Tja, dat had ik natuurlijk zelf ook al bedacht. Alleen, ik had collega INKnBURN ambassadeur Mandy beloofd dat ik zou komen supporteren nu ik zelf niet kon meedoen, dus dat was wat ik ging doen. En als ik daar dan toch was, kon ik net zo goed een stuk langs het parcours gaan wandelen, zodat ik meteen mijn knie in beweging kon zetten. Ik zou, omdat ik toch een startnummer had, meegaan het startvak in, waardoor het voor ons allebei een stuk gezelliger zou zijn. Na de start, die ik heel rustig zou houden, zou ik zo snel mogelijk uitstappen en verder gaan in wandeltempo. Ik had gezien waar ik het parcours kon verlaten, om zo een verkort lusje zou kunnen lopen richting de eindstreep.
Zo gezegd, zo gedaan. Maar niet zonder slag of stoot. De NS bleek namelijk last te hebben van het weer, en van een losgebroken panda uit Blijdorp. Met een vertraging van bijna een uur arriveerde ik uiteindelijk op het station in Nijmegen, waar ik ondanks alle drukte Mandy al snel zag staan.
Druk kletsend liepen wij naar het startgebied, in wat nu niet
Toen we eenmaal van start gingen, liep ik dus heel voorzichtig de eerste meters. Ik ben nog nooit zoveel gepasseerd als in dat eerste stukje. Het duurde zeker 500 meter voordat de dranghekken ophielden, en omdat ik mijn knie niet meteen te veel wilde belasten, besloot ik na 300 meter al te stoppen met mijn dribbeltempo. Op een gegeven moment hoorde ik iemand in het publiek zeggen: 'die moet nu al wandelen!'.
Zodra daar ruimte voor was, stapte ik van het parcours en liep door naar het punt waar ik de lus naar de laatste kilometer zou maken. Daar stuitte ik op mensen die ver voor mij waren gestart. Ik wandelde tot het punt waarop de laatste 500 meter begon en besloot dat ik net zo goed via de finish terug zou kunnen gaan.
Dus om en om hobbelend en wandelend ging ik tussen de snelle lopers naar de eindstreep. Tijdens de wandelpauzes werd ik veelvuldig aangemoedigd en werd mij toegeroepen dat het nog maar een klein stukje was. Al die mensen moesten eens weten!
Na de finish heb ik toch ook maar de medaille in ontvangst genomen. Ik vond dat ik die wel had verdiend. Niet door 15 kilometer te lopen, maar door toch naar Nijmegen te komen en mij keurig in te houden met hardlopen. Mijn knie, die in het begin even wat onwennig aanvoelde (wat wil je, ik had hem 2 weken behoorlijk ontzien), voelde na afloop zelfs soepeler dan daarvoor.
Saillant detail:ik had verwacht dat mijn eindtijd niet geregistreerd zou worden, omdat ik niet over alle matten was geweest. Maar van het thuisfront kreeg ik de vraag of ik een PR had gelopen. Manlief had een sms-je ontvangen met de melding dat ik zojuist gefinisht was in een tijd van 45:21! Oeps. Daarmee zou ik dus sneller zijn geweest dan de winnares! Gelukkig bleek later dat ik niet was opgenomen in de uitslagen, anders was ik vast op een zwarte lijst gezet wegens poging tot fraude.
Nadat Mandy ook binnen was, ging het weer richting het station. Na een kop koffie stapten we weer in de trein huiswaarts, waar ik opnieuw met vertraging arriveerde. Ik was al met al 11 uur van huis geweest voor een wandelrondje van 3 kwartier. Maar ik had wel een hele gezellige dag gehad.
En het goede nieuws is dat mijn knie geen problemen heeft gegeven, waardoor ik vandaag weer een start heb gemaakt met een opbouwschema. Ik mocht 5 keer een minuut lopen, afgewisseld met wandelpauzes. Het stelde niks voor, maar wat was ik blij dat het begin er weer is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten