Halve Marathon Berlijn - 3 april 2016

Het was mijn hoofddoel voor dit voorjaar: de halve marathon van Berlijn. Maar, zoals bekend, daar kwam ineens een marathon bij. Dus moest 'Berlijn' een trainingsloop worden. Langzaam, want op marathon hartslag.

Ik had er heel veel zin in. De knie gedraagt zich al een paar weken goed, dus daar zat ik niet over in. Het idee dat ik op lage hartslag mocht/moest lopen, vond ik wel aanlokkelijk - ik had wel zin om relaxed te lopen en alle tijd te hebben om de omgeving in me op te nemen.

Op vrijdag vertrokken manlief en ik met de trein naar Berlijn. We zouden op station Amersfoort overstappen. Ruim op tijd waren we op Rotterdam CS, met het plan om eerst nog een bakkie te doen. Tot ik op de borden keek en zag dat er door koperdiefstal niet gereden werd tussen Rotterdam en Utrecht! Snel naar de infobalie, waar we het advies kregen om via Schiphol naar Amersfoort te reizen. De trein zou binnen 4 minuten vertrekken, dus we waren precies op tijd. Geen bakkie, dus. Maar gelukkig wel op tijd in Amersfoort voor de aansluiting naar Berlijn...

Eind van de middag waren we in ons mooie, ruime appartement in de wijk Friedrichshain. Dat voelde een stuk beter dan het mini kamertje dat we in Parijs hadden. Dus met die halve marathon op zondag zou het ook wel goed komen.

Zaterdag hadden we een rustig dagje gepland: eerst boodschappen doen, op de biologische markt die voor onze deur werd gehouden en daarna met de metro naar de expo, om onze startnummers op te halen.
Daar binnen gekomen, sloten we aan in de zigzaggende rij atleten die daar waren met hetzelfde doel.

Op dat moment vroeg mijn eega ineens of ik er aan had gedacht om mijn paspoort mee te nemen (zonder ID werd het startnummer niet afgegeven).
Eh.... nee dus. Dat lag nog in het appartement.

Omdat ik een beetje eigenwijs ben (en geen zin had om weer terug te moeten) luisterde ik niet naar mijn wederhelft die voorstelde om meteen rechtsomkeert te maken omdat we anders waarschijnlijk voor niets in de rij zouden staan. Bovendien kwam ik erachter dat ik wel mijn OV-chipkaart bij me had, dus ik wilde het er wel op wagen.
Opluchting, toen bleek dat ik mijn startnummer inderdaad meekreeg, omdat er een foto op mijn OV-chipkaart staat!

Na een kort bezoekje aan de expo, met de geijkte standjes (waar we toch weer bezweken voor een shirt met het logo van de halve marathon erop) keerden we appartementwaarts en deden de rest van de dag niets meer, behalve wat yoga oefeningen (ik dan) en het eten van een voedzaam, zelf klaargemaakt (door manlief dan) pre-race diner.

Al die tijd had ik geen last van zenuwen (dat heb ik toch al niet zo snel, maar ik was nu wel heel ontspannen). Zondag bij het opstaan had ik vooral veel zin om te gaan lopen.
Op tijd gingen we met de metro naar het startgebied, waar ik eerst heel lang in de rij moest staan voor de toiletten, alvorens we onze kledingzakken konden afgeven in een van de vele vrachtwagens die daarvoor klaar stonden.

Ik had lang getwijfeld over de vraag of ik een onderhemdje aan moest doen of niet, maar ik was voor de start al blij dat ik dat niet had gedaan. Het beloofde een warme loop te worden, althans: warmer dan we in tijden gehad hadden.

Gelukkig was mijn hartslag tot aan de start uitstekend laag, en vol goede moed begon ik dan ook aan mijn halve marathon.

Al na een paar honderd meter zat ik op de gewenste hartslag. Oh jee, dat beloofde niet veel goeds - meestal heb ik daar zo'n 1,5 kilometer voor nodig. Ik probeerde me in te houden, maar ik ging al niet zo snel, dus dat lukte niet. Mijn hartslag steeg intussen steeds verder, tot ik binnen 4 kilometer al op mijn halve marathon hartslag zat. Op deze manier zou deze marathon training in duigen vallen. Hoe kreeg ik dit nu gefixed?

Doordat ik in mijn hoofd teveel bezig was met die cijfertjes op mijn horloge, vergat ik bijna te genieten van het feit dat ik na 3 kilometer onder de Brandenburger Tor door liep. Bijna, want dat is toch een te gaaf moment om je niet bewust van te zijn.
Maar daarna ging mijn interne strijd door.
Ik bleef me maar afvragen waarom ik die marathon hartslag maar niet te pakken kon krijgen, terwijl ik helemaal niet zo snel ging. Daarbij liep ik ook niet lekker soepel. Ik probeerde de techniek toe te passen die ik bij chi running heb geleerd, en die in mijn trainingen duidelijk effect heeft, maar het lukte nu van geen kanten. Het ergste was dat mijn hartslag nog niet eens mijn grootste probleem was: dat waren mijn voeten. Omdat ik mijn voeten niet ontspannen neerzette, voelde ik al dat mijn tenen die 21 kilometer tot een beproeving zouden maken.

En een beproeving werd het. Ondanks de mooie plekjes die ik passeerde, en de vele drumbands die de lopers opzweepten (die is serieus de loop met de meeste drumbands: op iedere kilometer stond er wel een), had ik tussendoor vooral aandacht voor mijn ongemakken.

Om een lang verhaal (om precies te zijn: 21,34 kilometer - het parcours bleek ook nog eens te lang te zijn!) kort te maken: ik heb de eindstreep gehaald.

En na een overheerlijk alcoholvrije Erdinger was ik ook best blij dat ik het weer voor elkaar had.

Die eindtijd? Die was weliswaar de slechtste van al mijn halve marthons tot nu toe, maar daar had ik op gerekend. Ik had alleen niet verwacht dat ik er zoveel moeite voor zou moeten doen.

Enige opluchting maakte zich van mij meester toen ik manlief op de afgesproken plek trof: ook hij had het zwaar gehad en had zelfs een aantal keer moeten wandelen. Later las ik veel berichten van mensen die het lopen door het warme weer ook in Parijs  of in eigen land moeilijk hadden gevonden.
Waarschijnlijk moet ik dan ook maar niet al teveel waarde hechten aan de manier waarop ik deze wedstrijd heb gelopen. Al moet ik mezelf nog wel even stevig toespreken omdat het mijn vertrouwen richting de marathon toch wel even op scherp heeft gezet.
Maar laat ik eerst maar even kijken hoe ik de volgende test doorsta: binnen een week mag ik voluit tijdens de kwart marathon van Rotterdam. Tijd voor revanche?