Ik had de vorige keer al melding gemaakt van mijn dwarse knie en mijn last-minute beslissing om de Smokkelaarstrail niet te lopen.
Een paar dagen later zat ik op de bank bij de fysio, terwijl hij zich over mijn knie boog. Hij startte een zin en maakte hem niet af. Ik durfde niet te vragen wat hij wilde zeggen, omdat ik bang was dat ik te horen zou krijgen dat ik de marathon maar uit mijn hoofd moest zetten. Gelukkig bleek dat niet de boodschap te zijn die hij mij meegaf.
Wel kon ik beter een aantal dagen niet lopen en dan op donderdag voorzichtig gaan proberen. Dan zou ik kunnen kijken of ik de CPC in het daaropvolgend weekend zou gaan lopen.Die testloop ging goed, dus ik stond op 6 maart in Den Haag gewoon aan de start. Ik had me voorgenomen om rustig te lopen - ik had een tijd van rond de 1:04 uur in gedachten. Maar toen ik van start ging, lukte het me direct al niet om langzaam te gaan.
Omdat mijn knie zich echter goed hield (stevig ingepakt in een brace, dat wel), besloot ik dat dit dus het tempo zou zijn vandaag. Het was fantastisch loopweer (ik was veel te warm gekleed) en het was leuk om weer in de stad te lopen waar ik al bijna 3 jaar werk.
Het snelle tempo hield ik de hele weg aan en ik kwam uiteindelijk net binnen het uur over de streep. Oef, het was niet de bedoeling, maar het voelde goed!
Moest ik het de volgende dag bezuren? Dat was de grote vraag. Gelukkig, ik kon gemakkelijk uit bed komen en zelfs redelijk wandelen.
Toch had ik al in de week ervoor bedacht dat mijn huidige strategie geen zoden aan de dijk zette. Ik had dan ook een afspraak gemaakt bij mijn andere behandelaar. Iemand bij wie ik al een aantal jaar kom als het bouwwerk (mijn lijf) weer zodanig uit het gareel is geraakt dat het rechtgezet moet worden.
En dat is wat hij deed. Eerst kreeg ik op mijn kop dat ik te lang was weggebleven en dus te lang was blijven doorlopen met deze klachten. Hij vertelde mij dat ik een zware blessure riskeerde als ik was doorgegaan met mijn lijf scheef te belasten. Vervolgens strafte hij me met een uiterst pijnlijke behandeling, waarvan het rechtzetten van mijn wervels de minst vervelende was, en de hardhandige massage van mijn stijve hamstring de heftigste. Tussendoor werden er nog wat naalden her en der geprikt op spieren die daar hevig op reageerden.
Toen ik weer buiten stond, voelde ik meteen dat ik dit veel eerder had moeten doen. Ik was blij, al helemaal omdat ik zojuist had gehoord dat er geen beperkingen waren voor het hardlopen.
Twee dagen later, toen de spierpijn van de behandeling nog niet helemaal was verdwenen, pakte ik dus mijn marathon schema weer op. Wat een opluchting dat ik gewoon verder kon en Leiden in het vizier kon blijven houden!
Afgelopen zaterdag deed ik een Urban Training in Amersfoort. Met een grote groep vrouwen een kleine 5 kilometer door de stad, afgewisseld met allerlei oefeningen. Tricep dips, planken, trappen lopen en nog veel meer. Een deel daarvan kon ik vanwege knie én schouder (ja, ik zit lekker in elkaar) niet meedoen, maar ik heb genoten van het begin tot het eind. Leuk ook om Mandy weer te zien, en Martine en Inge (die de training gaf) in het echt te ontmoeten. En heerlijk om met het prachtige weer ruim 2 uur lang buiten te kunnen spelen. Mooie training om mijn 5 kilometer 'vogels kijken' in het schema mee in te vullen.Op zondag stond er weer een training Chi Running op het programma, die ik na afloop aanvulde met 8 kilometer, om zo de 12 vol te maken. En vanmorgen heb ik weer een lekker tempoloopje van 7 kilometer mogen doen.
Het heeft er dus alle schijn van dat ik weer op het juiste spoor zit voor Leiden!
Over minder dan 3 weken komt echter de eerste tussenstop er al aan: de halve marathon in Berlijn. Dat wordt direct een mooie test om te zien hoe het bevalt om zo lang op marathon hartslag te lopen. Ik kan nu al niet wachten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten