Ik was de week voor de trail zo lekker bezig geweest. Helemaal volgens mijn marathon schema had ik op donderdag nog een hele fijne 10 kilometer gelopen op mijn hoge marathon hartslag. De hele weg was zowel mijn hartslag als mijn tempo keurig constant en ik kwam dan ook als een blij ei thuis.
Maar toen ik vrijdagochtend uit bed stapte, voelde ik al dat het mis was: mijn knie was weer pijnlijk en stijf. Ik was weer terug bij afgelopen november, toen ik vanwege dezelfde klachten een paar weken helemaal niet kon lopen en vervolgens een aantal weken nodig had om weer op te bouwen.
Dat kan ik nu helemaal niet gebruiken; over iets meer dan 80 dagen moet er een marathon gelopen worden!
Nu weet ik dat het niet erg is om een paar trainingen van het schema te moeten laten schieten, dus het kostte me niet eens zo veel moeite om mijn 5 kilometer 'vogels kijken' van die vrijdag over te slaan. een dagje rust zou mijn knie vast veel goed doen.
Dat deed het ook, ware het niet dat hij zaterdag nog niet aanvoelde alsof ik er een lang eind op zou kunnen lopen. Gelukkig hoefde dat ook nog niet, ik had nog een dag respijt.
Die middag en avond moest ik werken en ik zorgde ervoor dat ik ieder uur even een wandelingetje door het gebouw maakte, waardoor mijn knie soepel bleef. Zondagochtend voelde het goed genoeg om op tijd richtig Goirle af te reizen. Voor de zekerheid met een kniebrace om, vanwege het oneffen parcours dat mij te wachten stond.
Maar ondertussen nestelde zich een stemmetje in mijn hoofd dat mij de vraag stelde of mijn knie er wel aan toe was vandaag. En, belangrijker, of ik niet mijn marathon debuut riskeerde door zo meteen 12 kilometer door de bossen te gaan rennen. Ik voelde mijn knie namelijk toch iets meer dan me lief was.
Ik deelde mijn zorgen met manlief en moest hem beloven dat ik verstandig zou zijn. Als ik na 3 kilometer ook maar een beetje twijfel had over het welslagen van deze trail, zou ik rechtsomkeert maken.
Om te testen hoe ik ervoor stond, besloot ik toch maar een stukje in te lopen (dat doe ik meestal niet...). Al na 50 meter kwam ik tot een conclusie: ik zou niet starten. Ik zou de haren uit mijn hoofd trekken als ik de volgende dag niet zou kunnen lopen omdat ik te eigenwijs zou zijn geweest om niet naar mijn lichaam te luisteren. En dus nam ik deze moeilijke beslissing - ik háát het om niet mee te kunnen doen aan een loop, zeker niet als ik me er zo heb verheugd.
Juist op dat moment riep de speaker dat het parcours vandaag zwaar was. Dat maakte dat ik bijna blij was dat ik niet van start was gegaan. In elk geval was ik trots op mezelf dat ik dit moeilijke besluit had genomen.
Was ik nu helemaal voor niks naar Goirle gegaan? Niet helemaal. Er stond een Hoka tent op het terrein, waar de schoenen van dit merk getest konden worden. Ik loop op de weg al bijna een jaar op Hoka's en ben inmiddels toe aan een paar nieuwe. Omdat er net een model uit is dat de opvolger is van mijn huidige Stinson, kon ik ter plekke een testloopje maken op die nieuwe Vanquish.
Mijn knie was gelukkig wel goed genoeg om 2 kilometer lang kennis te maken met een hele fijne schoen. Die zo fijn aanvoelde dat ik die de volgende dag meteen heb aangeschaft.
Nog een paar dagen wachten voordat ik die hopelijk kan gaan inlopen. Er moet namelijk nog steeds een marathon worden gelopen! En een week niet lopen is lang zat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten