Huh, een marathon? Die zou ik toch pas in 2017 gaan lopen? Ja, inderdaad, 'zou'. Want ineens kreeg ik via Stoere Vrouwen Sporten een startbewijs plus Sportrusten trainingsschema in de schoot geworpen voor de marathon van Leiden, op 22 mei van dit jaar. Ik hoefde de kans alleen maar te pakken. En dat deed ik. Zonder er héél lang over na te hoeven denken. En dus startte ongeveer halverwege mijn schema voor Berlijn plotsklaps mijn schema voor Leiden. Met dus die trail als training.
Het moeilijke zou zijn om op lage hartslag te gaan lopen. De meeste trainingen moet ik namelijk op mijn marathon hartslag lopen. Die ligt een stuk lager dan mijn halve marathon hartslag. En trails zijn nu eenmaal niet echt het soort loopjes waar je je hartslag laag kunt houden, vanwege de ondergrond en het meestal heuvelachtige parcours.
Nu had ik afgesproken dat ik deze trail met Marianne zou lopen. Omdat het haar eerste trail zou zijn, had ik haar al laten weten dat zij het tempo zou bepalen. En behalve dat het heel gezellig was om samen te lopen, was het voor mij heel goed om rustig te lopen en mijn hartslag binnen de perken te houden.
De eerste kilometer had ik moeite om mijn ademhaling onder controle te houden, maar daarna ging het kletsen een stuk makkelijker. We genoten van het bos en het lekkere loopweer (het was net op tijd droog geworden en de temperatuur was prima) en de mooie omgeving. Het parcours was een beetje modderig, maar dat was niets in vergelijking met mijn laatste trail, dus ik draaide er mijn hand niet voor om.
Totdat... we bij een bocht kwamen die werd geblokkeerd door een plas waar niet omheen te lopen viel. Een vrijwilliger wees ons vriendelijk lachend de richting, en als we bij de finish wilden komen, moesten we er toch echt aan geloven: zonder natte voeten ging het niet lukken.
Voordat we het wisten, hoorden we de speaker bij de finish al. Eerst moesten we echter nog de halve atletiekbaan over. Marianne bleek nog een eindsprint in de benen te hebben en ik had moeite om haar bij te houden. Gezamenlijk gingen we dan toch over de eindstreep. Waar manlief ons al opwachtte aangezien hij al eerder was gefinisht. Moe waren we niet, wel voldaan. En ik was blij dat van al mijn blessures (knie, kuit, bil en schouder) er niet één tijdens het lopen van zich had laten horen.
De erwtensoep na afloop liet ik aan me voorbij gaan (er was helaas geen vegetarische variant) en ik ging naar de kleedkamer. Om erachter te komen dat ik de droge sokken waarop ik mij sinds die plas had verheugd, tóch niet in mijn tas had zitten. Er zat dus niets anders op dan 1,5 uur met blote voeten in de auto te zitten totdat we thuis waren. Waar mijn droge sokken op mij lagen te wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten