De fysio had gezegd dat het waarschijnlijk een geïrriteerde meniscus was. En of ik maar rustig aan wilde doen met lopen, geen benen over elkaar doen, geen diepe kniebuigingen maken en meer van dat soort beperkingen.
Goed, die start dus. Ik had manlief beloofd dat ik écht, écht voorzichtig zou doen en zou stoppen als het niet ging. 'Denk aan Parijs' was nu vervangen door 'Denk aan Berlijn', maar het idee was hetzelfde: op de lange termijn had ik er meer aan om nu een loopje te moeten overslaan.
Ik had mij er dan ook al mentaal op voorbereid dat ik deze trail misschien wel zou starten, maar niet zou finishen.
Het inlopen voelde echter goed. Ik had niet alleen tape op mijn knie, maar ook voor de zekerheid nog een bandage en dat hielp. Toch in elk geval starten, dus.
We keken even naar de start van de 35 km - die vertrok na de klanken van het Wilhelmus (het was het eerste NK Trailrunning, dat zal er ongetwijfeld mee te maken hebben) en toen waren wij aan de beurt voor de 10,4 km.
Ik ging rustig van start en het voelde goed. Eigenlijk wist ik direct al dat ik de finish zou halen. In het begin blokkeerde de boel een paar keer, bijvoorbeeld bij een lange trap omhoog, maar dat vond ik deze keer niet zo erg. Zo kon ik mijn knie een beetje ontzien.
Het parcours was prachtig. Het was mistig, en het bos kreeg daardoor een mysterieuze sluier.
Heuvelop ging boven verwachting beter dan ik had verwacht. Ik kon zelfs een aantal heuvels in een soort van drafje oplopen. Naar beneden was daarentegen lastiger dan ik had gedacht. Ik merkte al snel dat ik geforceerd omlaag ging, om niet te veel kracht op mijn knie te zetten. Maar het ging nog steeds en de knie deed eigenlijk geen pijn.
Het decor veranderde steeds: van naaldbos naar zandvlaktes, langs een prachtig in nevel gehuld meertje en over de hei. Het was volop genieten en ik nam ook geregeld de tijd om stil te staan voor een foto. Toen ik bij het meertje een selfie wilde maken, schoot een andere loopster mij te hulp: 'ik heb toch geen haast' zei ze, en dat is nu juist een van de dingen waarom trails zo anders zijn dan wegwedstrijden. Jammer was dat er tussen de deelnemers een paar groepjes zaten die het nodig vonden om voortdurend te laten horen dat ze er waren. Een groepje bestond uit een paar dames die blijkbaar voor het eerst een trail liepen. Leuk dat ze zo enthousiast waren natuurlijk, maar om die reden aan één stuk door te kakelen als kippen, gaat wat te ver. Ik probeerde aan ze te ontkomen door steeds ietsje sneller te lopen, maar ze waren op grote afstand nog steeds te horen.
En juist toen ik dacht dat ik het lawaai van me had afgeschud, op een paar honderd meter voor de finish, hoorde ik een tweede groepje lawaaipapegaaien achter me. Deze mensen vonden het nodig om iedereen te laten merken dat ze uit Rotterdam kwamen. Jammer.
Vlak voor de finish kwam ik aan bovenop het Klimduin. Vanaf daar gaapt een steile zandheuvel naar beneden tot de finishboog. Ik had me al voorgenomen om daar niet rennend vanaf te gaan, uit angst voor de gevolgen voor mijn meniscus. Dus liep ik in een halve wandelpas (het zag er ongetwijfeld raar uit, maar wat kon mij dat schelen) richting de eindstreep, waar een koud alcoholvrij biertje op mij wachtte. Ik had het gehaald, en de knie had het overleefd!En wat een prachtige trail was het. Ook nu nog, 2 dagen later, heb ik nog de voldoening van het lopen in zo'n mooie omgeving. Ik vind het trailen zo leuk, dat er de komende periode nog een aantal in de planning staan.
Op 28 november hoop ik de Lommeltrail te kunnen lopen (België) en inmiddels staan manlief en ik ook ingeschreven voor de Meerdaalwoudtrail in januari (eveneens in België) en de Gelrejutbergtrail in februari (Dieren).
Eerstvolgende evenement is echter de Zevenheuvelenloop. Ik ben op dit moment hard aan het duimen dat ik daar gewoon kan gaan starten. De knie heeft namelijk na zondag nogal van zich laten spreken. De fysio heeft mij eerder vandaag laten weten dat ik in elk geval de komende week beter niet kan gaan lopen. Dus stap ik straks maar op de fiets om toch van het mooie herfstweer te kunnen genieten. Want een loper die met dit weer niet kan lopen, zou anders maar flink chagrijnig worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten