Waarom niet? Het was tenslotte een afstand van slechts 7,5 km en in mijn sportrusten schema stond voor die dag een duurloop D2 gepland van 8 km. Waarom dan niet kiezen voor een mooie route in plaats van een overbekend rondje in de polder?
Omdat het niet de verstandigste invulling was, natuurlijk. Dat wist ik zelf heus ook wel. Hevige spierpijn lag immers op de loer, vooral omdat ik in mijn huidige schema nu niet echt op heuvels heb getraind (waarom zou ik, de Parijse heuvels zitten niet in het parcours van de 20 km). Het zou toch zuur zijn als ik een week voor 'de grote dag' zware, verzuurde benen zou oplopen, waarvan ik nog dagenlang 'plezier' zou hebben.
Ik beloofde mijn fysio dat ik het rustig aan zou doen, en dat ik alle heuvels omhoog zou wandelen. Ik moest ook wel, als ik tenminste een beetje in de buurt wilde blijven van mijn D2 hartslag.
Zondagochtend vroeg vertrokken wij (manlief en ik) in zeer dichte mist naar het oosten des lands. De camping in Velp was het reisdoel, daar zou de Posbanktrail van start gaan.
Gelukkig werd het zicht beter naarmate wij dichter bij onze eindbestemming kwamen en toen we uit de auto stapten, scheen er een mooi, heiig herfstzonnetje door de bomen. Het decor was alvast prachtig!
Na het afhalen van de startnummers, het in de auto leggen van onze overtollige kleding en nog maar een keer plassen, liepen we het startvak in. Of nou ja, startvak... Een grasveld waar aan een kant de start- en de finishboog ineen was neergezet, met een paar hekken aan weerszijden. Niemand durfde/wilde vooraan gaan staan, wat een verschil met de meeste andere (weg)wedstrijden.
Na een paar laatste instructies over lintjes en pijlen die we moesten volgen ("direct na de start gaan jullie rechtsaf") werden we 'weggeschoten'. Geen startschot, gewoon de mededeling dat we van start gingen.
Nog geen 50 meter verder opeens een hoop geschreeuw: "Naar rechts! Naar rechts!". Het bleek dat de meute en masse toch rechtdoor was gelopen (en ik liep daar natuurlijk ook gewoon achteraan). Hilariteit alom dus.
Meteen kwam er en een stevige klim. Ik besloot dat het verstandiger was om deze heuvel al te gaan wandelen, vooral omdat mijn spieren nog niet helemaal waren opgewarmd. Ik had het advies van manlief in mijn hoofd: "Denk aan Parijs!", dus ik was een keer verstandig.
Eenmaal boven begon het genieten pas echt. Wat was het heerlijk om met dit prachtige weer in zo'n mooie omgeving te kunnen lopen!
Natuurlijk ging mijn hartslag wel sneller omhoog dan ik wilde, dus ik deed mijn best om rustig te blijven ademhalen. Daardoor kwam ik uiteindelijk slechts iets boven de bedoelde hartslag uit.
De klimmetjes en afdalingen wisselden elkaar af - de stevigste heuvels bleef ik wandelend omhoog gaan, om daarna in volle vaart de afdaling in te gaan. Wat is het toch heerlijk als je een beetje durft; dan kun je je lekker omlaag laten storten. Vaak haal ik tijdens een afdaling mensen in die me heuvel-op even daarvoor voorbij zijn gekomen.
Omdat 7,5 km (volgens mijn horloge was het uiteindelijk 7,77) niet zo ver is, was de finish al snel in zicht. Hoewel... ik zag nog niks, maar mijn horloge en de speaker in de verte zeiden mij dat de eindstreep niet lang meer op zich zou laten wachten.
Een kilometer voor ik daar aankwam, werd ik nog ingehaald door een uiterst soepel lopend heerschap. Natuurlijk, dat was de nr. 1 van de 15 km al, die een kwartier voor ons was vertrokken!
Voor ik het wist, was hij alweer uit het zicht verdwenen.
Het laatste stuk tot de finish ging alleen maar omlaag. Fors omlaag. Maar als ik dacht dat ik mijn afdaalkwaliteiten nu ten volle kon benutten en dus met twee vingers in de neus naar beneden kon, had ik het mis.
De helling lag namelijk bezaaid met boomwortels. Daardoor was het onmogelijk om als een lichtvoetige gazelle richting de eindstreep te dartelen.
Plotseling hoorde ik achter me hoe een briesend paard mij naderde. In volle vaart kwam ie me voorbij. Het was alleen geen paard, maar de nr. 2 van de 15 km, die geen enkele moeite bleek te hebben met deze heuvel, inclusief al die wortels. Hoewel het geluid dat hij produceerde, anders deed vermoeden.
Ik vond het een stuk lastiger.
Even zag ik voor me hoe ik achter zo'n wortel zou blijven haken en voorover zou storten. Blessure als gevolg, waardoor ik Parijs wel op mijn buik kon schrijven. Dus hield ik enigszins in. Het zal er niet echt elegant uit hebben gezien, maar ik kwam tenminste heelhuids onderaan de helling.
De finish was direct om de hoek en mijn laatste duurloop voor 11 oktober zat erop. Zonder brokken. Zelfs de spierpijn, die ik toch had mogen verwachten in de dagen die volgden, bleef uit. Mijn fysio kan dus trots op me zijn - ik heb nog nooit zo verstandig gelopen.
Next stop: Parijs!
En die Posbank Trail? Die wil ik volgend jaar wel weer lopen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten