Nog een week, dan is het zover: dan sta ik eindelijk aan de start bij de 20 kilometer van Parijs! Een hardloopdroom die na 3 jaar eindelijk uit gaat komen. Als alles goed gaat, tenminste...
Aan mijn trainingen ligt het niet. Vandaag 93 dagen geleden begon ik aan het 100 dagen Sportrusten schema voor een halve marathon. Dat betekende 4 trainingen per week, lopen op hartslag, duurlopen van maximaal 10 kilometer en dagelijks ademhalingsoefeningen doen. Op de site van stoerevrouwensporten.nl kun je lezen hoe mij dat is bevallen, maar ik kan alvast verklappen dat het me tot nu toe geen windeieren heeft gelegd. Ik heb mijn PR op de 10 kilometer al 2 keer verbeterd en ik kan met groter gemak sneller lopen dan voorheen. Vandaag mijn laatste duurloop gedaan, in de vorm van een trailrun van 7,5 km bij de Posbank Trail. Los van het risico op stevige spierpijn door de steile klimmetjes, ging dat lekker. De rest van de week staan er alleen nog 2 loopjes van 12 minuten op het programma. Volgende week volgt dan de proef op de som.
Gaande de rit heb ik wel last gehad van een aantal fysieke ongemakken. Die waren al eerder aanwezig, maar een aantal maanden geleden ben ik maar weer eens gaan zoeken naar een goede behandeling. Ik heb meerdere dry needling sessies achter de rug (au!) en sinds afgelopen week kan ik voorzichtig zeggen dat er verbetering is opgetreden. Maar het betekent wel dat ik voorlopig dagelijks meerdere keren rek- en versterkende oefeningen moet doen voor bilspier en achillespees. Als het goed is, zijn de pijntjes straks in Parijs in elk geval hanteerbaar. Sinds afgelopen week heb ik de ergste belemmeringen achter me gelaten. Net op tijd dus.
Maar de grootste hindernissen moesten toen nog komen. Het begon met een mail van Thalys, afgelopen woensdagavond (net toen ik helemaal zen thuiskwam van een yogales, dus dat effect was direct teniet gedaan) dat er op 9 oktober geen enkele trein rijdt tussen Nederland en Parijs. Stakingen in België...
Natuurlijk was 9 oktober de dag dat wij met de Thalys zouden reizen. In allerijl hebben we dus nagedacht over de beste oplossing en dezelfde avond hadden we onze treintickets kunnen overboeken naar een dag eerder. Zonder extra kosten, dus hulde aan NS International. Leuk, zou je denken, een dag eerder naar Parijs. Maar nee, ik was er danig door van slag omdat ik die donderdag thuis nog van alles van plan was en ik nu mijn plannen moest aanpassen. En daar hou ik niet van, zo op het laatste moment. Maar goed, deze hobbel was tenminste genomen, en nu kunnen we onze startnummers ook nog lekker vroeg ophalen op vrijdagochtend, dus er zat toch een voordeel aan het hele gebeuren.
Omdat we echter ook die eerste nacht ergens willen overnachten, hebben we gekeken of ons appartement nog beschikbaar was. Grote vreugde toen dat inderdaad het geval bleek te zijn. De volgende middag was het geregeld en hadden wij onze overnachting ook geregeld. Dat viel dus alles mee en ik kon weer rustig slapen.
Dacht ik. Want gisteravond was daar ineens een e-mail van de eigenares van ons appartement: of wij onze boeking niet konden aanpassen, want het appartement was reeds verhuurd voor die extra nacht.
Ik zal iedereen de details van de mailwisseling die volgde besparen, maar het komt erop neer dat er aan onze kant een hoop ongenoegen zat, die uiteindelijk leidde tot een niet heel bevredigende oplossing. Gezien de korte termijn hebben we echter geen andere keus dan te accepteren wat er nu ligt: er is een hotelovernachting voor ons geregeld en wij hebben korting gekregen op de prijs. Maar zelf mijn eten bereiden is nu die eerste avond en ochtend niet mogelijk, en dat is voor mij van groot belang. Ik kan nu eenmaal niet ongestraft buiten de deur eten.
De obstakels die ik nu ervaar, zijn dus vooral mentaal. Het kost mij enige moeite om keer op keer te moeten omschakelen - de trip gaat er nu anders uitzien dan de trip waarop ik mij het afgelopen half jaar heb verheugd. Maar ik weiger tegelijkertijd om dit gedoe in de weg te laten staan van het uiteindelijke doel waarop ik het afgelopen half jaar alles heb gericht: het op een prettige en ontspannen manier die 20 kilometer door Parijs lopen. Ik heb alleen nog even nodig om zover te komen dat ik mij er weer volledig op kan verheugen. Gelukkig mag ik nog twee keer - heel kort - lopen en staat er nog een yogales op het programma de komende dagen. Nu maar hopen dat die zen toestand deze week niet meer wordt doorbroken!
Maar de grootste hindernissen moesten toen nog komen. Het begon met een mail van Thalys, afgelopen woensdagavond (net toen ik helemaal zen thuiskwam van een yogales, dus dat effect was direct teniet gedaan) dat er op 9 oktober geen enkele trein rijdt tussen Nederland en Parijs. Stakingen in België...
Natuurlijk was 9 oktober de dag dat wij met de Thalys zouden reizen. In allerijl hebben we dus nagedacht over de beste oplossing en dezelfde avond hadden we onze treintickets kunnen overboeken naar een dag eerder. Zonder extra kosten, dus hulde aan NS International. Leuk, zou je denken, een dag eerder naar Parijs. Maar nee, ik was er danig door van slag omdat ik die donderdag thuis nog van alles van plan was en ik nu mijn plannen moest aanpassen. En daar hou ik niet van, zo op het laatste moment. Maar goed, deze hobbel was tenminste genomen, en nu kunnen we onze startnummers ook nog lekker vroeg ophalen op vrijdagochtend, dus er zat toch een voordeel aan het hele gebeuren.
Omdat we echter ook die eerste nacht ergens willen overnachten, hebben we gekeken of ons appartement nog beschikbaar was. Grote vreugde toen dat inderdaad het geval bleek te zijn. De volgende middag was het geregeld en hadden wij onze overnachting ook geregeld. Dat viel dus alles mee en ik kon weer rustig slapen.
Dacht ik. Want gisteravond was daar ineens een e-mail van de eigenares van ons appartement: of wij onze boeking niet konden aanpassen, want het appartement was reeds verhuurd voor die extra nacht.
Ik zal iedereen de details van de mailwisseling die volgde besparen, maar het komt erop neer dat er aan onze kant een hoop ongenoegen zat, die uiteindelijk leidde tot een niet heel bevredigende oplossing. Gezien de korte termijn hebben we echter geen andere keus dan te accepteren wat er nu ligt: er is een hotelovernachting voor ons geregeld en wij hebben korting gekregen op de prijs. Maar zelf mijn eten bereiden is nu die eerste avond en ochtend niet mogelijk, en dat is voor mij van groot belang. Ik kan nu eenmaal niet ongestraft buiten de deur eten.
De obstakels die ik nu ervaar, zijn dus vooral mentaal. Het kost mij enige moeite om keer op keer te moeten omschakelen - de trip gaat er nu anders uitzien dan de trip waarop ik mij het afgelopen half jaar heb verheugd. Maar ik weiger tegelijkertijd om dit gedoe in de weg te laten staan van het uiteindelijke doel waarop ik het afgelopen half jaar alles heb gericht: het op een prettige en ontspannen manier die 20 kilometer door Parijs lopen. Ik heb alleen nog even nodig om zover te komen dat ik mij er weer volledig op kan verheugen. Gelukkig mag ik nog twee keer - heel kort - lopen en staat er nog een yogales op het programma de komende dagen. Nu maar hopen dat die zen toestand deze week niet meer wordt doorbroken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten