Het is nu eenmaal een gegeven dat de ouderdom met gebreken komt, en hoewel ik mezelf nog niet onder de senioren schaar, merk ik wel degelijk een teruggang in wat mijn lichaam aankan. Ik ben echt geen twintig meer.
Zo kon ik vroeger moeiteloos een handstand tegen de muur maken, of een radslag (rond mijn dertigste nog gedaan in een lange gang op mijn werk, gewoon omdat ik daar zin in had...), maar ik hoef nu niet eens meer een poging te wagen. Dat doe ik dan ook niet - ik ken mijn beperkingen maar al te goed.
Die beperkingen zitten niet alleen in een onwillige schouder (restant van een blessure die nooit meer helemaal weg zal gaan), maar vooral ook in mijn onderste ledematen. En daarmee is het belangrijkste gereedschap van een loper mijn zwakke schakel.
Ergens in mijn heupgebied schijnt een scheefstand voortdurend op de loer te liggen. Dat voel ik ook als ik aan de linkerkant allerlei pijntjes begin te krijgen. Dan weet ik dat er aan de rechterkant weer iets moet worden rechtgezet (kwestie van ketenwerking). Ik laat mij dan ook geregeld weer even 'uitlijnen' bij mijn fysiotherapeut, waarna ik er weer even tegen kan. In elk geval tot het moment dat ik weer een misstap bega (letterlijk dan) en ik weet dat ik mezelf weer uit balans heb gebracht.
Het advies van mijn fysio luidt gelukkig 'blijf vooral lopen', omdat dat volgens hem goed is voor de stabiliteit, iets waar veel vrouwen van mijn leeftijd last van hebben (iets met hormonen en zo). Maar dat het niet soepel en vanzelf gaat, mag na mijn relaas nu wel duidelijk zijn.
Dat het dus soms met pijn gepaard gaat, ben ik gewend. Maar nu ik steeds vaker langere afstanden loop, merk ik dat ook mijn spieren tijd nodig hebben om te wennen aan de duur van de inspanning.
Tijdens de Dam tot Damloop, nu ruim twee weken geleden, heb ik niet lekker gelopen. Al heel snel voelde ik mijn benen, en dat bleef zo tot de finish. Spierpijn was het gevolg.
En het is net of mijn benen vanaf dat moment in de weerstand zijn geschoten. Afgelopen zondag liep ik mijn laatste lange duurloop vóór de halve marathon van Amsterdam, en dat was een ware beproeving. Vanaf 9 kilometer was het ploeteren geblazen en ik voelde mijn benen bij iedere stap.
Dat vertaalde zich een dag later in de ergste spierpijn die ik in jaren heb gehad: ik kwam de trap amper op, en al helemaal niet af.
Maar lopen moest ik tóch, ik wil mijn trainingen voor die halve marathon toch écht volmaken.
Zo ging ik vanmorgen dan ook op pad, voor een heuveltraining nota bene. En hoewel ik de auto bijna niet in en uit kwam en ik het gevoel had dat ik al wandelend verrassend veel gelijkenis vertoonde met de houten Pinokkio, ging mijn loop in de tunnel en op de roltrappen wonderbaarlijk goed. Het ging nog steeds van au, maar op de een of andere manier kon ik mijn spieren tijdens het hardlopen beter ontspannen.
Dat wordt dus de sleutel over anderhalve week: hoeveel pijn ik ook heb, vooral ontspannen, dan komt het vast goed!
Afstand: 5 km
Tijd: 34:04
Afstand: 11 km
Tijd: 1:14:19
Afstand: 16,1 km (10EM)
Tijd: 1:42:56
Afstand: 5 km
Tijd: 33:56
Afstand: 8 km
Tijd: 49:38
Afstand: 8 km
Tijd: 52:14
Afstand: 5 km
Tijd: 33:43
Afstand: 7,5 km
Tijd: 44:38
Afstand: 19 km
Tijd: 2:04:16
Afstand: 5 km
Tijd: 34:59
Geen opmerkingen:
Een reactie posten