Als ik had verwacht dat ik gespannen zou zijn (bijvoorbeeld omdat ik in de training nog niet verder was gekomen dan 20 kilometer, of omdat de laatste lange duurloop zo'n bezoeking was), kwam ik bedrogen uit: ik had geen greintje last van zenuwen. Zelfs toen ik in het startvak moest wachten, bespeurde ik niets anders dan zin om te gaan lopen.
Ik wist dat ik was ingedeeld in een te snel startvak en dus in het begin alleen maar ingehaald zou worden (ik had bewust een snellere eindtijd opgegeven dan reëel was omdat ik liever wordt ingehaald dan dat ik zelf moet slalommen), maar ik zou me niet gek laten maken en mijn eigen tempo lopen. Dat lukte.
Weliswaar had ik me in mijn eerste kilometer volgens mijn horloge toch laten verleiden tot een te snelle start, maar ik kon daarna het tempo zonder problemen terugschroeven tot een snelheid waarvan ik wist dat ik hem nog 20 kilometer vol zou kunnen houden.
Als snel raakte ik zodoende in een flow, een soort staat van zen, zeg maar. Hoewel het parcours prettig afwisselend was, en er voldoende bezienswaardigs voorbij kwam, was ik vooral bezig met hoe goed ik me voelde, en hoe ik genoot van het feit dat ik hier toch maar mooi een halve marathon aan het lopen was. Een halve marathon!!
Ondenkbaar tot nog maar een paar jaar geleden en een reden tot dankbaarheid. Daar was ik in gedachten volop mee bezig, met het dankbaar-zijn en met het plezier dat ik had, gewoon omdat ik het kón, die 21,1 kilometer. Pharell Williams wist dit op mijn iPod nog eens met kracht te onderstrepen door 'Happy' te zingen. Samen met het uitstekende loopweer pasten alle puzzelstukjes zodoende perfect in elkaar.
Ik liep daar in Amsterdam zo blij te wezen, dat ik er bij de ingang van het Vondelpark ineens achter kwam dat ik het Rijksmuseum was gepasseerd zonder het te zien. Gelukkig wist ik de teleurstelling daarover (die ik gek genoeg toch voelde) snel opzij te zetten, want de laatste 2,5 kilometer waren wat zwaarder. Ik moest dus toch nog even een klein beetje karakter aanspreken omdat mijn benen gingen protesteren.
Dat protest was echter snel vergeten toen ik het Olympisch Stadion binnenliep. Wat was dat geweldig! Met kippenvel op mijn armen overbrugde ik de laatste halve ronde naar de finish, en toen zat het er zomaar ineens op. Ik liep over van trots, voldoening en ja, blijdschap.
Het smaakt zeker naar meer, deze afstand. Ondanks de spierpijn in de volgende dagen kan ik niet wachten tot ik - ergens in het voorjaar - opnieuw de halve hele'' mag gaan lopen.
Toch is het ook wel fijn dat ik tot het eind van dit jaar 'slechts' twee 15 kilometers op het programma heb staan (Zevenheuvelenloop en Bruggenloop). Even een beetje ademhalen. Want blij zijn in is leuk, maar het kent ook zijn grenzen.
Afstand: 8 km
Tijd: 46:55
Afstand: 5 km
Tijd: 36:39
Afstand: 5 km
Tijd: 35:34
Afstand: 21,1 km
Tijd: 2:15:07
Geen opmerkingen:
Een reactie posten