Het grootste verschil met mijn andere avondtrainingen bleek niet zozeer de afstand, maar de inname van voldoende energie. Omdat ik niet met lopen wilde wachten tot na het avondeten, probeerde ik het met havermoutpap, die ik onderweg van mijn werk naar huis in de metro oppeuzelde, zo'n twee uur voor mijn geplande training.
Maar door schande en vooral schade kwam ik erachter dat dit niet voldoende was.
Ik kreeg namelijk te maken met een serieus geval van hongerklop. En natuurlijk was ik onverstandig genoeg om niets bij me te hebben 'voor het geval dat'. Ja, een flesje drinken, maar daar liet mijn lichaam zich niet door voor de gek houden. Een slap gevoel was het gevolg - met deze rubberen benen ging ik het natuurlijk nooit volhouden.
Er was echter nog niets verloren: ik wist dat manlief onderweg was om mij tijdens de tweede helft van mijn loop op de fiets te begeleiden. Gewoon, voor de gezelligheid, maar ik hoopte stiekem dat ik telepathische signalen had uitgezonden over wafels en flesjes met thee en shoyu.
Uitkijkend naar een bekend silhouet op de fiets, verslond ik ondertussen toch de nodige meters zonder erbij neer te vallen. Wat was ik echter blij toen mijn gezelschap eindelijk arriveerde.
Helaas, catering was niet inbegrepen.
Nog steeds geen nood, want mijn eega bood meteen aan om naar huis te fietsen, daar de nodige proviand op te pikken en mij daarmee opnieuw tegemoet te fietsen. En zo geschiedde het dat ik weer moederziel alleen liep te vechten tegen mijn lege energietank. Dat lukte nu beter, omdat ik nu zeker wist dat de redding nabij was. Ik kon zowaar mijn tempo vasthouden, maar bleef ondertussen uiteraard wel reikhalzend uitkijken naar de fourage.
Het duurde en het duurde, en ik kwam al akelig dichtbij mijn eigen woonwijk zonder dat ik ook maar iemand zag komen. Zo rond het 10 kilometerpunt was het dan toch zo ver: een tas met allerlei lekkers, zowel vast als vloeibaar, werd mij voorgehouden. Ik verslond een wafel, die nog nooit zo goed had gesmaakt, ondertussen gestaag mijn tempo erin houdend. Ik maakte mijn 12 kilometer vol met een alleszins acceptabele tijd. De wetenschap dat de reddende, fietsende engel zou komen, had mij op de been gehouden.
Vandaag verscheen de engel op de fiets opnieuw. Niet met proviand, dat had ik nu voldoende bij me, maar met morele steun. Ik zou namelijk voor de allereerste keer in mijn hardloopcarrière 18 kilometers aan een stuk lopen, en daar kon ik wel wat support bij gebruiken. Vanaf de 15e kilometer reed hij afwisselend naast en achter me. En of het nu aan de geestelijke steun lag of niet, ik was pardoes in staat om in plaats van 18, 20 kilometer vol te maken. Halleluja!
Afstand: 5 km
Tijd: 35:01
Afstand: 10 km
Tijd: 1:05:15
Afstand: 20 km
Tijd: 2:11:49
Geen opmerkingen:
Een reactie posten