Run, Myra, run!

Ja, ja, ja. Ik weet het. Ondergetekende is degene die altijd om het hardst riep dat ze niet loopt voor een goede eindtijd. En oh, wat voelt diezelfde ondergetekende zich goed nu ze een super tijd heeft gelopen op de 10 kilometer! Datum: zondag 26 mei 2013. Plaats: Nijmegen. Evenement: Marikenloop.

Het was dan ook wel hoog tijd om me te revancheren, voor de slechtste tijd die ik ter plekke ooit op die afstand heb gelopen. En hoewel daar destijds alle reden voor was (bij het hete weer van vorig jaar was het al een mirakel dat ik de finish überhaupt haalde), geeft het toch bijzonder veel voldoening dat ik op hetzelfde parcours nu mijn snelste voetstappen ooit heb liggen.

Dat kan natuurlijk alleen als de omstandigheden mee zitten, en dat zaten ze.

Het weer was het belangrijkste - koel en grijs, heel anders dan de benauwde hitte in 2012. Baalde ik aanvankelijk nog toen het ging regenen, juist op het moment dat de warming-up begon, onderweg was die regen een verademing, omdat er daardoor meer zuurstof in de lucht kwam. De temperatuur was perfect (11 graden), mijn schoenen zaten lekker en ik voelde me helemaal happy in mijn outfit. Allemaal factoren die bijdragen aan een fijne loopervaring. 

Deze keer kwam daar nog een niet te onderschatten element bij: het niet-hebben van een verwachting. Ik ga nooit echt op een tijd weg, maar meestal zit er ergens in het achterhoofd wel een idee onder welke tijd ik zou willen finishen. En ik was weliswaar een startvak opgeschoven ten opzichte van vorig jaar, maar daar had ik voor mezelf niet echt een snellere tijd aan gekoppeld. 

Het maakte allemaal dat ik heerlijk ontspannen op weg ging. En heerlijk ontspannen op weg bleef. Ik werd in  de eerste kilometer weer aan alle kanten ingehaald, maar ik liet me niet gek maken en bleef mijn eigen tempo volgen. Wel merkte ik dat mijn benen als vanzelf gingen. Ik voelde ze niet, geen enkel pijntje of ongemak diende zich aan, en dat zou de gehele weg zo blijven. En nog beter: ik hoorde mijn voeten niet eens neerkomen op het wegdek, en dat is een heel goed teken. Ik zag het na afloop ook aan de modderspetters op mijn kuiten: veel minder dan bij de meeste loopsters.

Ik kon op mijn horloge niet goed zien hoe snel ik precies ging (met leesbril op lopen gaat mij wat te ver), maar ik zag wel dat het snel ging. En dat het snel blééf gaan. Ik was allang aan het inhalen geslagen en ik was inmiddels zo ver dat ik iedere 50 meter wel iemand voorbij ging. 

Om een lang verhaal kort te maken (en het eind is toch al bekend, dus de verrassing is er al af): ik kwam DIK onder het uur over de eindstreep, voor het eerst in een wedstrijd. 

Was ik toch niet voor niks helemaal naar Nijmegen afgereisd op mijn vrije zondag. De herinnering aan mijn slechtste loop ooit was hiermee direct uit mijn geheugen gewist.

Van tevoren had ik namelijk al gezegd dat ik volgend jaar geen Marikenloopster meer zou zijn - het is nogal wat om bijna tien uur van huis te zijn voor nog geen uurtje hardlopen - het was leuk om het twee keer gedaan te hebben, maar volgend jaar is het weer tijd voor een andere loop. 

Dus bij deze: ik beloof dat ik volgend jaar niet meedoe aan de Marikenloop. Denk ik.


Afstand: 5 km
Tijd: 34:42

Afstand: 5 km
Tijd: 34:43

Afstand: 7 km
Tijd: 44:04

Afstand: 7,5 km
Tijd: 47:12

Afstand: 7 km
Tijd: 45:24

Afstand: 10 km
Tijd: 57:04

Afstand: 7 km
Tijd: 47:18