Ik aarzelde om de uitnodiging aan te nemen. Want hoewel inmiddels genoegzaam bekend mag zijn dat ik maar wát graag meeloop bij grote evenementen, zelfs ik denk dat genoeg soms gewoon genoeg is.
Wat was namelijk het geval? Enkele maanden voordat het startnummer voor Tilburg mij werd aangeboden, had ik mijn deelname al vastgelegd voor de Loop van Leidsche Rijn. En laat die laatste nu slechts vier dagen ná het Rondje Tilburg plaatsvinden! Ik vroeg mij af of ik het kon, twee lopen in vijf dagen tijd. Bij elkaar 28 kilometer in wedstrijdtempo. Zou ik voldoende hersteltijd hebben? Zou ik niet teveel spierpijn krijgen?
Heel lang duurde mijn aarzeling echter niet - de verleiding was gewoon te groot. En ik zou wel zien waar het schip (of ikzelf) zou stranden.
Om het zekere voor het onzekere te nemen - een zekere mate van calvinisme is ook mij niet vreemd - besloot ik om in Tilburg langzaam te lopen. Ik zou deze loop als training gebruiken en mij richten op een tempo dat ruim 20 seconden per kilometer lager lag dan mijn voorgenomen wedstrijdtempo voor Leidsche Rijn.
Maar zoals dat gaat, ging ik op die bewuste zondag tóch te snel van start. Het was warm en daarmee best zwaar, en ik vroeg me onderweg een paar keer af of ik de eindstreep wel zou halen. Natuurlijk lukte dat, in een tijd die ruim drie minuten sneller was dan gepland. Ondanks de warmte, ondanks mijn stijve spieren in de week ervoor, en vooral ondanks mijn voornemen. Was ik toch weer over mijn vooraf gestelde grens heen gegaan. Op zich prima natuurlijk, ware het niet dat er nog een lange(re) afstand op mij wachtte.
Ik moest mijn 15 kilometer op Hemelvaartsdag maar laten komen zoals het kwam, ik had eigenlijk geen verwachtingen. De vorm van de dag zou bepalen hoe ik zou lopen en het enige houvast dat ik had, was dat ik anderhalve minuut onder mijn Zevenheuvelentijd (1:36:30) wilde lopen, maar zelfs dat was geen heilig moeten.
De omstandigheden waren goed, in Leidsche Rijn. Temperatuur rond 16 graden, vlak parcours, zonnetje, leuk publiek (nog niet eerder heb ik mijn naam onderweg zo vaak in een aanmoediging horen roepen). Alleen de wind was wat stevig, maar daar was deze polderloopster wel op voorbereid.
Volgens afspraak ging mijn wederhelft, die ook aan de wedstrijd deelnam, er direct na de start vandoor in zijn eigen (snellere) tempo en nog voordat we de tweede bocht om waren, was ik hem uit het oog verloren. Zelf had ik meteen al een lekker tempo te pakken en dat ik aan alle kanten werd ingehaald, deerde me niets. Toen ik na de eerste drie kilometer zelf aan het inhalen sloeg, keek ik even op mijn horloge en werd verrast door mijn tempo: ruim 5 seconden sneller dan het in mijn ogen al ambitieuze tempo van mijn schema! Toch zag ik geen noodzaak gas terug te nemen, ik voelde dat ik genoeg in de tank had zitten.
Gaandeweg haalde ik steeds vaker andere lopers in, en mijn tempo voelde super. Bij de stiekeme blikken die ik tussendoor op mijn klokje wierp zag ik dat mijn gemiddelde snelheid steeds hoger werd. Op het 9-kilometerpunt werden de lopers vanaf de kant aangemoedigd om te zwaaien omdat er camera's hingen en het kostte mij geen enkele moeite om beide armen omhoog te doen, en er nog vrolijk bij te lachen ook - zó lekker ging het.
Net na de 12 kilometer had ik even een paar honderd zwaardere meters, maar richting de finish kreeg ik gaandeweg weer steeds grotere vleugels.
Ik kwam dan ook voor mijn gevoel vliegend over de eindstreep, vol emotie omdat ik me zo goed voelde. En ik was niet eens tot het gaatje gegaan!
Mijn eindtijd: ruim zes minuten onder de tijd van de Zevenheuvelenloop. Ik had dus gepiekt op het juiste moment. En die 13 kilometer van Tilburg hebben daar misschien zelfs aan bijgedragen, wie zal het zeggen?
De moraal van dit verhaal: je weet pas wat overdaad is, als je grenzen verlegt. Op naar de volgende grens: de 21,1 kilometer!
Afstand: 5km
Tijd: 35:25
Afstand: 7 km
Tijd: 46:17
Afstand: 13 km
Tijd: 1:23:31
Afstand: 5 km
Tijd: 35:57
Afstand: 15 km
Tijd: 1:30:25
Geen opmerkingen:
Een reactie posten