Van tevoren had ik wel even getwijfeld of ik het wel aankon, met weinig meters in de benen 12 kilometer in de kou (een afstand die ik de laatste 2,5 maand niet meer had gelopen), met stevige wind en ook nog een stuk over het strand, iets wat ik nog niet eerder had gedaan.
Maar omdat je een gegeven paard nu eenmaal niet in de bek dient te kijken (we hadden onze beider startnummers cadeau gekregen), togen we die ochtend toch maar met de trein (ook gratis, op vertoon van het boekenweekgeschenk) in noordelijke richting voor ons goedkope dagje uit.
In de trein van Haarlem naar Zandvoort werd het al gezellig. De trein zat van voor tot achter vol met mensen die met hetzelfde doel naar de eindbestemming gingen. Logisch natuurlijk, want waarom zou je anders op een dag als deze, bij een temperatuur van rond het vriespunt (gevoelswaarde zo'n 10 graden lager) en met een snijdende oostenwind, kracht 6, richting het strand gaan? We hoorden en passant ook nog dat het de afgelopen twee edities van de Circuit Run zulk lekker weer was geweest dat er toen in korte broek kon worden gelopen. Tja.
Eenmaal op het station aangekomen, was het nog een koud en winderig stuk lopen naar het circuit. Daar dook iedereen zo snel mogelijk de grote tent in, om toch maar zo lang mogelijk beschut te blijven en nog een beetje warmte op te doen. Dus stonden we hutje bij mutje te wachten tot het moment dat er geen uitstel meer mogelijk was en we ons van onze meest stoere kant moesten laten zien.
Gelukkig verliep de start soepel - wij mochten, als deelnemer aan de business run, als tweede groep van start. Via de pits gingen we de baan op. Eega en ik hadden afgesproken dat wij op het circuit, de eerste 4 kilometer, samen zouden lopen. Dat betekende voor beiden een aanpassing in tempo. Ongemerkt ging ik steeds net ietsje harder dan me lief was, en net zo ongemerkt moest hij steeds net ietsje meer inhouden dan gemakkelijk voor hem was.
Met het strand in zich namen wij dan ook afscheid van elkaar, en zochten allebei ons eigen tempo weer op. Wonderwel vond ik het snel, dat tempo. Lekker in mijn eigen wereld liep ik een paar heerlijke kilometers over het smalle strookje harde zand dat nog restte voordat het echt hoogwater was. En net zo lekker, of misschien een heel klein beetje minder lekker, in mijn coconnetje vocht ik me tegen de wind in door het dorp terug naar de finish.
Op zo'n 100 meter voor de eindstreep bleek echter dat mijn eigen tempo toch niet alleen míjn tempo was geweest: er verscheen ineens een medeloopster naast me die me werkelijk vanuit haar tenen bedankte voor het fijne tempo dat ik had aangehouden. Ze beweerde zelfs dat ze zonder mij de 12 kilometer niet had kunnen uitlopen. Op de video's die onderweg gemaakt zijn, is te zien dat ze al die tijd vlak achter me heeft gelopen, zonder dat ik dat in de gaten had. Ik was blij verrast: als ze niets had gezegd, had ik nooit geweten dat ik aan het hazen was geweest en dat ik een ander had geholpen.
Even later was ik echter niet meer de haas, maar het haasje: ze snelde me voorbij en finishte 4 hele seconden eerder dan ik...
Afstand: 5 km
Tijd: 34:15
Afstand: 8 km
Tijd: 55:01
Afstand: 5 km
Tijd: 33:21
Afstand: 12 km
Tijd: 1:18:00
Afstand: 7 km
Tijd: 43:57
Geen opmerkingen:
Een reactie posten