Altijd als ik na afloop van een evenement lopers op hun fiets zie stappen omdat zij dichtbij genoeg wonen om niet met ander vervoer naar huis te hoeven, voel ik enige jaloezie.
Het lijkt me heerlijk om even de vermoeide spieren los te kunnen trappen en vervolgens in no time onder je eigen douche te kunnen staan.
Nu was het eindelijk mijn beurt om te ervaren hoe fijn het werkelijk is: afgelopen zaterdag liep ik in mijn eigen dorp een 10 mijlswedstrijd. Ik voelde me de koningin te rijk toen ik slechts een half uur voor de start op mijn fiets kon stappen om naar de atletiekbaan te rijden waar de start en finish zouden zijn.
Zoals te verwachten viel, was het aantal deelnemers niet hoog. Achteraf zag ik dat 115 deelnemers de finish bij de 10 mijl hadden gehaald, en bij de andere, kortere afstanden was dat aantal nog vele malen lager. Dat was nog eens andere koek dan met 35.000 lopers op eenzelfde parcours rond hobbelen.
Nadeel was natuurlijk dat ik nu écht in de achterhoede zou lopen en misschien zelfs moest oppassen om geen laatste te worden. Niet dat daar iets mis mee is, maar ik laat de eer van hekkensluiter liever aan iemand anders over.
Van meet af aan ging ik dus sneller van start dan ik van tevoren van plan was geweest. Ik moest wel, anders bungelde ik direct al in de staart van het deelnemersveld.
Hoewel de meute zich al snel van mij verwijderde, lukte het mij om in de eerste kilometers een aantal lopers in te halen. Als ik die achter me kon houden, zat het wel snor.
Toen ik eenmaal mijn positie had gevonden, merkte ik dat de lol er voor mij al af was. Ik liep mij zowaar zelfs te vervelen. De route was namelijk nogal saai. Nu snapte ik weer waarom ik die kant nooit opga tijdens mijn duurlopen.
Publiek was er ook niet, afgezien van de enthousiaste (dat moet gezegd) vrijwilligers die iedereen de weg wezen onder het roepen van welkome aanmoedigingen.
Maar ik begon mij steeds slechter te voelen. Daar hielp geen 'Goed zo!' tegen.Voelde me slap en moe. Dit was niet mijn dag en dat was te wijten aan de effecten van de verdoving bij de tandarts, twee dagen eerder. Mijn lijf moet altijd hard werken om die schadelijke stoffen af te breken en blijkbaar was er geen energie meer over voor iets anders.
Ik ploeterde natuurlijk toch gestaag voort en eindelijk, eindelijk was daar het punt waarop de route afboog om ons terug te leiden naar het het startpunt.
De kilometers vielen me steeds zwaarder en ik had af en toe het gevoel dat ik zou omvallen voordat ik de finish had bereikt. Ik nam tempo terug, het kon niet anders. Daarmee moest ik de loopster voor mij, die de hele tijd als baken had gefungeerd, definitief laten gaan.
(Achteraf zou grappig genoeg blijken dat deze dame derde was geworden in mijn leeftijdscategorie. Als ik op toptempo had kunnen lopen en haar had ingehaald, zou ik nog op het podium terecht zijn gekomen ook.)
Mijn eindtijd was voor mijn doen zeker niet slecht. Maar om nu te zeggen dat ik met voldoening terugkeek op mijn 16 kilometer - nee. De medaille vergoedde iets, maar lang niet alles.
Maar de vraag was ook: was het fijn om na afloop op de fiets te kunnen stappen? Mwah.
Gelukkig dus maar dat ik op 7 december weer gewoon met de auto naar Rotterdam ga om temidden van bijna 8000 lopers te genieten van een heerlijk parcours, enthousiast publiek en hopelijk 15 fijne kilometers. Dan maar niet op de fiets.
Afstand: 10 Engelse Mijl (16,1 kilometer)
Tijd: 1:34:28
Geen opmerkingen:
Een reactie posten