Eind november startte ik met een schema dat mij moest leiden naar de 21 kilometer en een beetje. Het was me destijds niet gegeven om het schema af te maken: in januari was ik al een eindje op weg, toen ik besloot een tandje lager te gaan, en mijn voorbereidingen te staken bij het bereiken van de 16 kilometer grens.
Vanaf die tijd is het er niet meer van gekomen. Verder dan een enkele 15 kilometer ben ik niet meer gegaan. En hoewel ik me in de tussentijd heb opgegeven voor de Halve Marathon van Amsterdam, voelde het alsof er een onoverbrugbare kloof restte tussen mij en die 21 kilometer. Eind mei ben ik opnieuw gestart met een halve marathon schema, en het doel was om half juli de hele halve afstand een keer te hebben gelopen. Maar ook deze keer moest ik mijn doelen voortijdig bijstellen.
Ik kan er de vinger niet precies op leggen, maar ik merkte dat de tijd te kort was om mijn langste afstand voldoende uit te breiden. Nog geen man over boord, ik vond het ook prima als ik op een trainingsloop van 18 kilometer zou uitkomen. De resterende 3 kilometer zouden dan in elk geval geen probleem meer moeten zijn.
De afgelopen weken zag ik echter ook dat doel steeds minder realistisch worden - om de een of andere reden wilde het me maar niet lukken om mijn schema helemaal te volgen en ik sloeg ook ineens zomaar twee trainingen over. Toen ik nog maar zes dagen geleden 15 kilometer aflegde, begonnen mijn bovenbenen halverwege ineens hevig te protesteren, en voor mijn gevoel houterig en zo'n beetje strompelend legde ik de tweede helft af. Frustrerend, omdat er met mijn conditie niets mis was: ik had ruim voldoende energie om er nog zeker een kilometer aan vast te plakken. Ook frustrerend, omdat ik in de dagen erna nog steeds last bleef houden van mijn spierpijn. De twee volgende trainingen liep ik nog steeds met stijve bovenbenen - iets wat ik in deze mate nog niet eerder heb gehad.
Voor vandaag stond er 17 kilometer op het programma. Bijna onbegonnen werk, gezien de omstandigheden. Toch wilde ik proberen er 16 vol te maken. Of eigenlijk: 16 en een beetje, zodat ik in elk geval een grens over was en ik dan toch tenminste 10 Engelse Mijl op mijn conto kon bijschrijven (dan was die vast binnen als repetitie voor de Dam tot Damloop).
Vanaf de allereerste meters voelden mijn benen weer stijf aan, maar het lopen ging aanvankelijk desondanks best aardig. De beste manier om de volle afstand uit te lopen was het verstand op nul zetten, en dat kostte me geen enkele moeite. Lekker hersenloos liep ik mijn rondje, en wachtte op wat ging komen.
Het laat zich raden: ook deze keer had ik halverwege alweer houten staken in plaats van soepele spieren en het kostte me dus ook moeite om het ene been voor het andere te zetten. Als ik op dat moment had moeten stoppen voor het oversteken, was ik waarschijnlijk niet meer vooruit gekomen. Aan opgeven dacht ik echter geen moment, en dus bleef mijn verstand uit en stuurde ik mijn benen in de goede richting.
Was ik blij toen ik uiteindelijk het 16 kilometerpunt bereikte? Ja zeker. Maar omdat mijn benen tegen de verwachting in tóch nog iets aan reserve bleken te hebben, en die 16 toch wat onbevredigend aanvoelde omdat ik daar al eens geweest was, ben ik maar doorgelopen tot ik ook de 17e kilometer er op had zitten.
Wat nou, onoverbrugbare kloof? Als ik met spierpijn deze grens over kan, moeten die laatste 4 kilometers bij nader inzien geen probleem meer zijn.
Afstand: 10 km
Tijd: 58:55
Afstand: 11 km
Tijd: 1:11:56
Afstand: 5 km
Tijd: 35:28
Afstand: 15 km
Tijd: 1:38:20
Afstand: 5 km
Tijd: 37:03
Afstand: 8 km
Tijd: 51:25
Afstand: 17 km
Tijd: 1:52:05
Geen opmerkingen:
Een reactie posten