Wat is er zo leuk aan hardlopen? Tot zeker twee jaar geleden kon ik op die vraag geen enkel zinnig antwoord bedenken. Ik had het een paar keer geprobeerd, was vol goede moed begonnen te rennen, om dan aan het eind van het rondje (de eerste keer zelfs aan het eind van de straat) al hijgend en puffend tot de conclusie te komen dat het toch niks voor mij was. Schoenen in de kast dus maar weer.
Maar toen ik door een blessure genoodzaakt was tijdelijk een andere sport te zoeken, kwam uit een vergeten hoekje in mijn hoofd tóch weer dat hardlopen naar boven gefloept. Deze keer iets beter voorbereid, met iets betere schoenen en Evy Gruyaert op mijn iPod voorzichtig begonnen met opbouwen. Evy vertelde mij in haar gezellige Vlaams precies wanneer ik tempo moest maken en wanneer ik weer op adem mocht komen met een stukje wandelen. En de muziek hielp mij een goed ritme in mijn passen te vinden.
Vond ik het toen al echt leuk? Hm, ik geloof van niet. Maar van opgeven wilde ik niet weten, ik moest en zou toewerken naar die 5 kilometer aan een stuk. En dat deed ik. Pas een week voor de loop waarvoor ik mij had opgegeven had ik mijn eerste 5000 meter volbracht, maar op de 'grote dag' zelf liep ik wonderbaarlijk sneller dan ik had verwacht. Euforie!
En daar zit hem nu voor mij de grote aantrekkingskracht van het hardlopen: het positieve gevoel achteraf. Het idee dat je grenzen aan het verleggen bent en goed bezig bent geweest.
Het schijnt dat je ook al tijdens het lopen euforie kunt ervaren: de runners high. Maar voor het bij mij het zover is, moet ik denk ik nog wat kilometers maken. Op naar het volgende rondje dus maar. En naar de volgende grens die verlegd gaat worden: de 10 kilometer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten