Landgoed Twente Marathon - 15 oktober 2015

Al jaren wilde ik deze loop doen: de Landgoed Twente Marathon. Niet in mijn eentje, maar samen met mijn wederhelft. Deze loop kent namelijk de mogelijkheid om de hele afstand met zijn tweeën af te leggen, waarbij je om de beurt fietst en loopt. Wanneer en hoe vaak je wisselt, bepaal je volledig zelf. Daarbij loop je in een schitterende omgeving en alsof dat nog niet genoeg is, zijn er onderweg allemaal stopplaatsen met proeverijen.

Dit jaar was het eindelijk zover. Het was enorme mazzel dat het gelukt was, want de inschrijving voor duo's zat binnen een kwartier vol. De belangstelling is natuurlijk niet voor niets zo groot, dus ik keek er al 8 maanden naar uit (inderdaad: vanaf het moment van inschrijving).
Een dag van tevoren gingen wij op weg naar het Twentse land. Met veel oponthoud (van de ene file in de andere) kwamen we aan in Delden, bij een prachtige B&B op een half uur van De Lutte, waar de start en finish zouden zijn.

De dag zelf was het fris. Geen zon te bekennen bovendien en ook nog eens kans op regen. Dat maakte het lastig te bepalen welke kleding het meest geschikt was. Voor het lopen was het niet zo moeilijk, maar wat moest je in godsnaam over je loopkleding aantrekken als het jouw beurt was om een stuk te fietsen? Omdat wij een mountainbike bij ons hadden, konden wij niet heel veel in fietstassen proppen (zoals sommige anderen deden), maar moest alles in 1 rugzak passen, die we om beurten droegen tijdens onze fietsgedeeltes.

Nadat het besluit was gevallen (jackje en INKnBURN pants voor op de fiets), keken we naar de start van de eerste groep, begeleid door de band Musk (wie kent ze niet?) die het Landgoed Twente lied ten gehore bracht. Daarna was het een half uur wachten voordat wij op pad mochten.
Omdat mijn echtgenoot het eerste stuk zou lopen, begon ik dus op de fiets. En direct ontdekte ik dat mijn kledingkeuze niet de juiste was. Koud!! Mijn jasje was te dun en omdat ik meefietste met mijn eega, was mijn tempo te laag om mij warm te kunnen fietsen.
Dus kwam ik na 5,4 km nog net niet verkleumd aan bij de eerste stop, waar gelukkig een pompoensoep op het menu stond. Het kleine bekertje was niet warm genoeg om mij op temperatuur te brengen, maar lekker was het wel.

Gelukkig mocht ik nu gaan lopen. Lange broek en jackje uit en gaan! Even inkomen, maar het was gemakkelijker dan de overgang bij de triathlon, dus het ging al snel best lekker.
Na een kilometer liep ik achter een grote groep met dezelfde gele shirtjes. Omdat het tempo wel lekker was, bleef ik daar even achter hangen. Ineens draaide de achterste loopster zich om, zag mijn outfit en riep: "Hé, dat pakje ken ik! Jij hebt op facebook gereageerd bij Jeroen Tibbe (sportfotograaf, aanwezig bij deze marathon, red.)!" Altijd grappig als mensen je herkennen aan de kleding die je draagt.

De volgende post moest er geplast worden. En niet alleen door mij. De rij was lang, de toiletten verre van talrijk (2 stuks), maar niemand had haast. De hapjes sloeg ik over (wit stokbrood met een salade, dus geen geschikt loopvoer voor mij). Omdat manlief en ik de wissels zouden laten samenvallen met de posten, werd er weer geruild van vervoersmiddel - hij de benenwagen, ik de fiets. Ik was volop aan het genieten, het landschap was echt adembenemend mooi.
De sfeer was tegelijkertijd super relaxed. Iedereen deed duidelijk mee voor de lol (er was ook geen tijdregistratie) en nergens waren mensen aan het haasten.

Het was zo grappig om te merken dat ik absoluut niet aan de tijd dacht. Tien minuten in de rij voor een dixi? Geen enkel probleem, anders dan dat de afkoeling toesloeg. Maar omdat ik daarna zelf aan de beurt was om te gaan lopen, was ook dat probleem snel de wereld uit.
Niet op alle plekken kon ik de hapjes proberen. Boterkoek was ook geen optie voor mij en de wijn sloeg ik ook over. Maar er bleef nog genoeg lekkers over.

Op een heel ontspannen manier bereikten wij na ruim 5 uur de finish. Wat een geweldige manier om een marathon afstand af te leggen!