Wisenttrail - 4 september 2016

De pictogrammen in mijn weer-app lieten er geen misverstand over bestaan: het zou uitgerekend zondag, de dag van de Wisenttrail, nat worden. Heel erg nat. En ook was er grote kans op onweer. 

Nu zijn er omstandigheden waarbij ik liever buiten loop, maar omdat mijn ervaring is dat het meestal (oké, bij de Afsluitdijk Open ging die vlieger niet helemaal op) beter weer wordt dan voorspeld is, heb ik me er maar niet druk over gemaakt. 

Op het moment dat wij vertrokken, even na 9 uur, was er geen vuiltje aan de blauwe lucht. Anders was het een uur later, toen wij Ugchelen naderden, waar de startlocatie zich bevond. Het kwam met bakken uit de hemel en ik had te doen met de lopers van de 53 kilometer, die op dat moment gingen starten. Voordat wij de auto echter goed en wel parkeerden, was de lucht weer opgeklaard en scheen de zon. En baalde ik dat ik op het laatste moment toch mijn sportbril uit de tas had gehaald. 

Zoals bijna altijd bij een trailrun was het gezellig en gemoedelijk in het start- en finish gebied. Dat we onze startnummers moesten ophalen in een kerkje kon daarnaast niet anders dan een goed voorteken zijn. We hadden ruim de tijd om de 32 kilometer van start te zien gaan en drie kwartier later was het onze beurt voor de kortste afstand: 16 kilometer. 

Direct vanaf het begin voelde ik dat het een zware dobber ging worden. Het was benauwd warm, en dan ben ik nooit op mijn best. Tel daarbij op dat mijn horloge de route niet wilde pakken, en je kunt je misschien voorstellen dat ik een onrustig begin van deze trail had. 

Manlief en ik hadden afgesproken dat hij met mij mee zou lopen, dus hij kon me onderweg van mentale steun voorzien. Dat bleek ik af en toe echt nodig te hebben - ik heb nog nooit een loop gedaan waarbij ik zoveel heb moeten wandelen tussendoor als nu. 

Maar... tegelijkertijd dringt zich de gedachte op dat ik toch beter af ben als ik alleen loop. Als ik terugdenk aan alle loopjes die ik met iemand anders heb gelopen, kan ik alleen maar concluderen dat die stuk voor stuk niet lekker gingen. Er waren altijd ook andere omstandigheden die daaraan bijdroegen, maar zeker als het zwaar is, vind ik het blijkbaar fijn om in mijn eigen cocon te kruipen en daar te kunnen blijven tot ik de eindstreep ben gepasseerd. En die cocon blijft op slot als er iemand met me meeloopt. Overigens is er natuurlijk nog steeds geen garantie dat het niet zwaar is als ik alleen loop... 

De route was overigens geweldig. We liepen over prachtige heide, door glooiend bos en op smalle paadjes (single tracks) langs afgrondjes. De eerder gevallen regen had ervoor gezorgd dat de zanderige stukken niet al te mul waren, dus wat dat betreft kon het bijna niet beter. 

Maar doordat zo liep te ploeteren, leek het een bijna onoverbrugbare afstand tot de finish. Op een gegeven moment verzuchtte ik dan ook dat ik het zelfs in mijn marathon niet zo zwaar had gehad. 

Het was dus lastig om in mijn ritme te komen dan wel te blijven. Er werd dus een flinke aanslag gepleegd op mijn spieren. Ik wist al dat ik de volgende dag spierpijn zou hebben. Rond de 12 kilometer had mijn linkerkuit er een beetje genoeg van en zei "knap". Althans, zo voelde het. Mijn wederhelft wilde dat ik bij de EHBO langs ging, maar ik beloofde hem dat ik rustig aan zou doen als dat nodig was. Na een stukje wandelen en een beetje rekken kon ik weer verder. Dit herhaalde zich nog een paar keer (knap, wandelen, rekken en weer lopen), tot mijn kuit zich vanaf de laatste kilometer tot de finish rustig hield. Na een paar kronkelige paadjes, waarop het geluid van de speaker al was te horen, kwamen we weer aan op het punt waar we ruim 2 uur eerder waren gestart. 

Hèhè, het zat erop. 

Na het nuttigen van twee overheerlijke sinaasappelpartjes, een stukje banaan en een handjevol chips, was daar echter alweer het voldane gevoel van een uitgelopen trail. Zeker wil ik deze trail volgend jaar nog een keer lopen! Dan hoop ik revanche te kunnen nemen voor het gevoel dat het deze keer allemaal niet lekker liep. 

Mijn kuit heeft niet meer van zich laten horen. Mijn bovenbenen wel. Die zijn nu, twee dagen later, nog altijd enorm stijf. De trap afkomen is dan ook nog steeds een uitdaging en ik heb nog niet kunnen hardlopen. Ook verder ben ik er niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen: mede door het alcoholvrije biertje na afloop (waar achteraf heel veel suiker in bleek te zitten) en een ietwat verkeerde maaltijd (ook met veel suiker) in een restaurant later die dag hebben ervoor gezorgd dat deze zondag er behoorlijk heeft ingehakt. 

Gaat het mij lukken om a.s. zondag een snelle 10 kilometer te lopen? Ik heb geen idee. Op dit moment voel ik me verre van fit. Maar feit is dat ik aan de start zal staan bij de Leontien Ladiesrun en dat ik mij in een overmoedige bui zelfs heb ingeschreven voor de wedstrijdloop. Tel daarbij op dat ik een dag van tevoren 12 uur moet werken en je hebt nu niet bepaald een recept voor een succesverhaal. 

Wordt vervolgd dus.